Την προηγούμενη καλλιεργητική περίοδο (2021-2022) σε 12.568 εκτάρια παρήχθησαν 315.477 τόνοι ακτινιδίων, εκ των οποίων 127.930 τόνοι εξήχθησαν. Το ακτινίδιο άλλαξε τη ζωή χιλιάδων Ελλήνων αγροτών, ενισχύοντας σημαντικά το εισόδημά τους.
Όμως, κανείς δεν γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο το εξωτικό φρούτο έφτασε στην Ελλάδα και κυρίως πώς έλαβε το όνομά του. Όλα οφείλονται στην παρατηρητικότητα και το όραμα ενός στελέχους της Διεύθυνσης Γεωργίας της Πιερίας. Ο Τάσος Μίχος ήταν ο «νονός» και ο άνθρωπος που έφερε το ακτινίδιο στην Ελλάδα. Πριν από λίγες μέρες άφησε -πλήρης ημερών- την τελευταία του πνοή, έχοντας όμως αφήσει το στίγμα του στην ελληνική γεωργία.
Η ζωή του μοιάζει με κινηματογραφική ταινία. Γεννήθηκε το 1929 στην Κορησό Καστοριάς. Το 1947, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ξεκίνησε για σπουδές στη Θεσσαλονίκη. Κρατώντας μόνο μία… κουβέρτα, επιβιβάστηκε σε όχημα φορτωμένο με τρόφιμα και έχοντας ως συνοδεία… τεθωρακισμένα, έφτασε στη συμπρωτεύουσα. Αν και στο σχολείο ήταν ο καλύτερος στα Μαθηματικά, τελικά αποφάσισε να δώσει εξετάσεις για τη Γεωπονική. Μέσα στα επόμενα χρόνια κέρδισε δύο υποτροφίες, μία στη Φλωρεντία και μία στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, διορίστηκε γεωπόνος στη Διεύθυνση Γεωργίας Πιερίας. Μία μέρα -στα τέλη της δεκαετίας του ’60- έπεσε στα χέρια του ένα ξενόγλωσσο αγροτικό περιοδικό.
«Το έλεγαν “L’Arboriculture Fruitière” και ανέφερε ότι στη Νέα Ζηλανδία υπάρχει ένα δέντρο το οποίο καλλιεργείται σε περιοχές όπου ευδοκιμούν ο αραβόσιτος, τα μήλα, τα αχλάδια, τα κυδώνια. Και λέω: “Aυτές τις συνθήκες τις έχουμε εμείς”», δήλωσε πέρυσι σε συνέντευξη που παραχώρησε στο istorima.org. Χωρίς να χάσει χρόνο, ο Τάσος Μίχος επικοινώνησε με το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και σύντομα βρέθηκε με δέκα δέντρα ακτινίδιου στα χέρια του. Oμως, το δέντρο έπρεπε να λάβει και μία ελληνική ονομασία. Στα αγγλικά αποκαλείται kiwi, από ένα εξωτικό πουλί που ζει στη Νέα Ζηλανδία και μοιάζει με το… ακτινίδιο. «Το ακτινίδιο είναι δικό μου όνομα. Εγώ είμαι ο “νονός”. Διότι, αν το κόψεις στη μέση, φαίνεται ένα σχήμα μίας ρόδας ποδηλάτου και οι ακτίνες της. Ενώ το επίσημο όνομά του είναι kiwi, στην Ελλάδα το “βάφτισα” ακτινίδιο. Eτσι βγήκε το όνομα», είχε δηλώσει γεμάτος περηφάνια.
Η καλλιέργεια του ακτινίδιου γνώρισε -και εξακολουθεί να γνωρίζει- μεγάλη άνθηση στην Πιερία, τη Δυτική Ελλάδα και γενικότερα σε περιοχές με μεγάλα ποσοστά υγρασίας. «Αρχικά, τα βάλαμε στον Σβορώνο Πιερίας, επειδή διάβασα ότι οι εδαφο-κλιματικές συνθήκες είναι σχεδόν όμοιες με της Νέας Ζηλανδίας. Δεν τα φυτέψαμε. Τα δώσαμε σε δύο φυτώρια που εφάρμοζαν τη μέθοδο της υδρονέφωσης. Και από κει και πέρα πλέον τη μεταδώσαμε, όχι μόνο στην Κατερίνη, που γέμισε η περιοχή, αλλά και σε όλη τη χώρα, ιδίως στη Δυτική Ελλάδα», είχε πει.
Το ελληνικό ακτινίδιο άρχισε να κατακτά τη διεθνή αγορά, οι εξαγωγές πήγαιναν από το καλό στο… καλύτερο και χιλιάδες γεωργοί στράφηκαν στην καλλιέργειά του. Η αναγνώριση στο πρόσωπό του ήταν σημαντική. «Ενας οδηγός του Οργανισμού Βάμβακος μου είχε πει: Κύριε Μίχο, με το ακτινίδιο παντρέψαμε κορίτσια, χτίσαμε σπίτια. Να ’σαι καλά!”. Αυτή ήταν η καλύτερη αναγνώριση», είχε δηλώσει στο istorima.org.
Oμως, και το υπουργείο Γεωργίας αναγνώρισε την προσφορά του και του παρείχε ταξίδι -και μάλιστα στην Α’ θέση- με την Ολυμπιακή Αεροπορία στη Νέα Ζηλανδία, για να δει από κοντά τις καλλιέργειες αλλά και το πουλί που έδωσε την αγγλική ονομασία στο εξωτικό φρούτο.
Πηγή: Άγγελος Αγγελίδης – Ελεύθερος Τύπος
