Κείμενο – Φωτογραφία: Μιχάλης Στρατάκης*
Παλιό είναι το ρακοκάζανο, παλιός και ο καζανάρης.
Πρωτόγονο αυτό, πρωτόγονος κι αυτός.
Με πήγαν να τον γνωρίσω.
Και κυρίως, για να μάθω τα μυστικά του, που ακόμα και από σάπια στράφυλα βγάνουν καλή ρακή, όταν άλλοι καζανάρηδες, από άριστα στράφυλα βγάνουν ξυνισμένη ρακή.
Δεν είχε πρόβλημα να μου αποκαλύψει τα μεγάλα μυστικά του.
Άλλωστε, είναι τόσο απλά, μα και τόσο δύσκολα.
Ακριβώς, επειδή είναι απλά.
«Η ρακή παίρνει τα μούτρα του καζανάρη. Αν τα μούτρα του είναι ξυνισμένα, ξυνισμένη βγαίνει και η ρακή. Ο καζανάρης, όση ώρα καταγίνεται με τη ρακή, πρέπει να χαμογελά. Μόνο έτσι η ρακή θα βγει θεοτική», μου είπε, αποκαλύπτοντας το πρώτο μέγα μυστικό του, και έδειχνε να το εννοεί.
«Και σε μένα, γιάντα η θεοτική ρακή, πολλές φορές μου φαίνεται ξυνισμένη;», τον ρώτησα.
Μου χαμογέλασε και μου αποκάλυψε το δεύτερο μυστικό.
«Η ρακή, άμα πίνεται παίρνει τα μούτρα εκειουνά που την πίνει. Αν έχει ξυνισμένα μούτρα, ξυνισμένη τη νοιώθει και τη ρακή. Η ρακή πίνεται χαμογελαστή σύντεκνε», μου είπε.
Από την ώρα που έφυγα από το ρακοκάζανο ίσαμε τώρα, το χαμόγελο δεν έχει σβήσει από τα χείλη μου.
* Ο κ. Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
