Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού
Ξεχασμένα στη λήθη του χρόνου, ούτε που φαντάζονται οι νέοι για ποια επαγγέλματα γίνεται η σχετική μνεία.
Κάποτε λοιπόν υπήρχε ο συμπαθητικός «νερουλάς» ο οποίος αναλάμβανε την τροφοδότηση των σπιτιών, σε πόλεις ή χωριά, που δεν είχαν δική τους προμήθεια. Στην παλιά Αθήνα του 19ου αιώνα όπου δεν υπήρχε ακόμα ύδρευση στα σπίτια, αναλάμβανε την τροφοδότησή τους με νερό που προμηθευόταν από τον Υμηττό και κουβαλούσε με γαϊδούρι, μουλάρι ή κάρο. Υπήρχε συνήθως ένας νερουλάς σε κάθε γειτονιά και είχε σταθερή πελατεία. Ο Σπύρος Λούης ο ολυμπιονίκης, ασκούσε αυτό το επάγγελμα στο Μαρούσι.
Ένα άλλο ξεχασμένο επάγγελμα αλλά πολύ χρήσιμο κατά τη διάρκεια του Καλοκαιριού, ήταν εκείνο του «παγοπώλη». Πουλούσε τον πάγο περιφερόμενος στις γειτονιές, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ηλεκτρικά ψυγεία για την συντήρηση των τροφίμων. Περιδιαβαίνοντας με το ειδικά διαμορφωμένο τρίκυκλό του γεμάτο παγοκολόνες που κατασκευάζονταν με ειδική διαδικασία σε παγοποιεία, τροφοδοτούσε όχι μόνο τα σπίτια αλλά και τα διάφορα μικρά μαγαζιά. Ο παγοπώλης χειριζόταν ειδικό γάντζο – κοπίδι με τον οποίο έπιανε τον πάγο, τον έκοβε και τον μετέφερε.
Ο «παγωτατζής» πουλούσε παγωτό, το αγαπημένο όλων πιο πολύ των παιδιών, στεκόμενος σε πολυσύχναστα σημεία ή περιφερόμενος σε γειτονιές, καθώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν καταψύκτες στα περίπτερα, όπως σήμερα. Το παγωτό που πουλούσε ήταν γνωστό ως «παγωτό χωνάκι»!
Το νοσταλγικό οδοιπορικό στα παλιά επαγγέλματα, όπως διαβάζω στις πηγές μου, έχει συνέχεια και μάλιστα πολύ ενδιαφέρουσα. Ίσως αν αναβιώναμε κάποια από αυτά τα ξεχασμένα επαγγέλματα, προσαρμόζοντάς τα στις σημερινές ανάγκες μας, να προέκυπτε η επανένωση με την ιστορία της καθημερινότητας μας της αλλοτινής με την σημερινή!
* Η κ. Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”
