Το πιο παραδοσιακό αλλά και πιο γνωστό -διεθνώς- ελληνικό κρασί, είναι η ρετσίνα. Παράγεται με προσθήκη φυσικής ρητίνης πεύκου (ρετσίνι) κατά τη ζύμωση του μούστου για φυσικό αρωματισμό.
Για χιλιάδες χρόνια το ρετσίνι είχε και άλλο ρόλο, αφού προστάτευε τα ελληνικά κρασιά, άλλοτε σαν μέσο σφράγισης των αμφορέων στα θαλασσινά μεγάλα ταξίδια, άλλοτε σαν φυσικό συντηρητικό.
Το ρετσίνι στη συντριπτική του πλειοψηφία προέρχονταν από τη Βόρειο Εύβοια.
Η τελετουργία της συλλογής του ρετσινιού έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα ουσιαστικής και κυριολεκτικής πράσινης ανάπτυξης, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, εθνικό πλούτο και αξιοθέατο -και ως τέτοιο να προστατεύεται.
Το δάσος αυτό δεν ήταν διακοσμητικό, έδινε ζωή και εισόδημα σ όλο αυτόν τον ευλογημένο τόπο, τόσο για το ρετσίνι, όσο και για τα μελίσσια, τον τουρισμό κι ένα σωρό δραστηριότητες.
Τα ελληνικά δάση όπως αυτό, δεν μπορεί να θεωρούνται απλά παράπλευρες απώλειες στη διάσωση περιουσιών.
Είναι η περιουσία του κράτους και του καθένα μας και έτσι πρέπει να διαχειρίζεται -πάντα και όχι μόνο την ώρα της καταστροφής, που είναι ήδη αργά.
Η οικολογική και οικονομική ζημιά είναι ανυπολόγιστη και για μια τουλάχιστον γενιά, αν όχι για πάντα, μη αναστρέψιμη…
Το ελληνικό κρασί, κλαίει βουβά, που χάνει ένα μεγάλο κομμάτι από το διαχρονικό ταίρι του: τα πιο “καυτά”, τα πιο “πικρά”, τα πιο αρωματικά, τα πιο αγαπημένα του “δάκρυα”…
Πηγή: Thanos Karathanos
