Στά Προεόρτια τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί τῆς εἰς οὐρανούς Μεταστάσεώς της ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Ἱερόθεος χοροστάστησε στόν Ὄρθρο καί προεξῆρχε τῆς θείας Λειτουργίας στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου.
Τέτοια ἡμέρα ἡ θεία Λειτουργία, ὅταν δέν συνέπιπτε ἡμέρα Κυριακή, ἐτελεῖτο στό κεντρικό Παρεκκλήσιο πού βρίσκεται κάτω ἀπό τό Ἱερό Ναό τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τό ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Ἐκεῖ προεορταζόταν τό μεγάλο γεγονός τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί τῆς εἰς οὐρανούς Μεταστάσεώς της.
Ὅπως εἶπε Σεβασμιώτατος στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, αὐτό τό Παρεκκλήσιο ἀφιερώθηκε στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, διότι τά παλαιά χρόνια ἐδῶ στήν Ναύπακτο, πρίν ἀπό τήν κατάλυψή της ἀπό τούς Ὀθωμανούς, ἐτιμᾶτο ἰδιαιτέρως ἡ ἑορτή τῆς Παναγίας, διότι ὑπῆρχε μεγάλος Ἱερός Ναός, ρυθμοῦ Βασιλικῆς, πού ἦταν ἀφιερωμένος στήν κοίμηση τῆς Θεοτόκου, μέ τήν προσωνυμία ἡ Παναγία τῆς Ναυπάκτου. Τά θεμέλια αὐτοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἔχουν ἀνευρεθῆ. Μέ τό κεντρικό Παρεκκλήσιο τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ συνεχίζουμε στήν Ναυπάκτο τήν τιμή τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Θεοτόκου.
Ὁ Σεβασμιώτατος στό κήρυγμά του μετά τό Εὐαγγέλιο ἀναφέρθηκε στήν ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία, μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ, πού ἑορτάσαμε, καί τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, πού θά ἑορτάσουμε.
Στήν ἀρχή εἶπε ὅτι τό ἀρχέτυπο τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀναδημιουργίας του εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὅπως ἀποκαλύφθηκε στό Ὄρος Θαβώρ.
Ἐπίσης, ἡ Παναγία ἔδειξε τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι νά ἑνωθῆ μέ τόν Χριστό, νά πορευθῆ ἀπό τό κατ’ εἰκόνα, πού εἶναι τό νερό καί τό αὐτεξούσιο, στό καθ’ ὁμοίωση, πού εἶναι ἡ κατά Χάρη θέωση, πού γίνεται μέ τόν ὀρθόδοξο ἡσυχασμό καί τήν μυστηριακή ζωή, τήν πράξη καί τήν θεωρία. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
Ἔπειτα εἶπε ὅτι, δυστυχῶς, σήμερα, παρά τήν διδασκαλία αὐτήν πού πέρασε σέ ὅλη τήν πατερική διδασκαλία καί τήν ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τίς εὐχές τῶν Μυστηρίων, ἐπιχειρεῖται νά εἰσαχθῆ μιά ἄλλη ἀνθρωπολογία, χρησιμοποιώντας νέους ὅρους. Ἔδωσε δέ καί μερικά παραδείγματα.
Ἀντί τοῦ κατ’ εἰκόνα καί τοῦ καθ’ ὁμοίωση γίνεται λόγος γιά τήν ἀγάπη καί τήν ἐλευθερία, ὅπως τό εἰσήγαγε ἡ ρωσική θεολογία. Φυσικά ὑπάρχει ἡ ἀξία μεταξύ τῆς σχέσεως ἀγάπης καί ἐλευθερίας, ἀλλά δέν πρέπει νά γίνεται ἀντικατάσταση τῆς θεολογίας τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση.
Ἀντί τῆς διδασκαλίας ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει λογική καί νοερά ἐνέργεια πού ἀναπτύσσονται φυσιολογικά ὡς νοῦς καί λόγος, γίνεται λόγος μόνο γιά τήν λογική, τήν λογικοκρατεία καί τήν ἐλευθερία τῆς βούλησης.
Ἀντί τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων ὅτι ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ὡς ἄρσεν καί θῆλυ, γίνεται λόγος γιά τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, γιά τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου, ἀπηλλαγμένο ἀπό τήν ἀναγκαιότητα τῆς φύσης προκειμένου νά δικαιολογηθοῦν ὅλες οἱ ἐμπαθεῖς καταστάσεις.
Ἀντί τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θέωση γίνεται μέ τήν μετοχή τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, γίνεται λόγος γενικά καί ἀφηρημένα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Βεβαίως, ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν κόσμο, ἀλλά ἄν δέν ὑπάρχουν ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις, αὐτή ἡ ἀγάπη λειτουργεῖ κολαστικά, ὅπως, ἐπίσης, ὑπάρχει καί φίλαυτη καί ἰδιοτελής ἀγάπη, ἡ ὁποία πρέπει νά θεραπευθῆ καί νά γίνη ἀνιδιοτελής ἀγάπη.
Ὁ Σεβασμιώτατος κατέληξε ὅτι ὁ Χριστός καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δείχνουν τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, καί ποιός εἶναι ὁ σκοπός του. Δέν χρειάζονται ἐκπτώσεις στήν ὀρθόδοξη θεολογία μέ τήν ἀντικατάστασή της ἀπό ξένες θεολογίες.
Στήν θεία Λειτουργία παρευρέθηκε πλῆθος ἀνθρώπων, καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ἑτοιμάσθηκαν γιά τήν μεγάλη ἑορτή.
Πηγή: romfea.gr
