ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΛΥΒΙΑΝΗ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ
Της Όλγας Τσιτσάκη – Μπελιβάνη
Θέλω να εκφράσω ένα ευχαριστώ δημόσια στους ανθρώπους που μας φρόντισαν, μας μεγάλωσαν όταν οι δυσκολίες της ζωής μας έφεραν κοντά τους.. Τους ανθρώπους της Ιεράς Μονής Καλυβιανής.. Ένα κόσμημα στην καρδιά της Μεσσαράς..
Όσο είσαι μικρός δεν καταλαβαίνεις, πόσο μεγάλο είναι αυτό που σου έτυχε πάνω στην ατυχία σου.. Μεγαλώνοντας όμως συνειδητοποιείς πόσα πολλή άδολη, ανιδιοτελή αγάπη έλαβες από τους ανθρώπους αυτούς.. Και πόση ευλογία είναι να είσαι στην αγκαλιά της Παναγίας.. Την Κυριακή 6 του μήνα έχουμε το ετήσιο μνημόσυνο των ανθρώπων που έφυγαν από κοντά μας.. Όμως εκείνοι που « φεύγουν» και έχεις μοιραστεί όμορφα πράγματα μαζί τους δεν φεύγουν κατοικούν μέσα μας..
Δεν με φτάνουν οι λέξεις και δεν είναι ικανές να εκφράσουν αυτό που νιώθω, αυτό το ευχαριστώ που θέλω να τους πω.
Ξεκίνησα από το φτωχικό χωριό μου πάνω στο οροπέδιο Λασιθίου 9 χρονών όταν τρελάθηκε η μάνα μου και ο γεράκος μου πατέρας δεν μπορούσε να με αναθρέψει μέσα στη νύχτα για να φτάσω στην αγκαλιά της Παναγίας..
Η αδελφή Χαριτίνη και το Μαριώ παρέλαβαν ένα χελιδόνι με σπασμένες φτερούγες..
Σε όλη την διάρκεια της παραμονής μου στο ορφανοτροφείο μόνο πράξεις αγάπης έχω να θυμάμαι.. Η δεσποινίς Όλγα, το Ξενιώ ,η αδελφή Καλλινίκη , η αδελφή Ξένη ακόμη και η Λέλα ήταν σαν μάνες για μας..Τι τυχερές που ήμασταν και δεν το ξέραμε.. Όλοι οι άλλοι είχαν μόνο μια μάνα και εμείς την Παναγία σε πολλές μορφές ..Αλλά και ο πατέρας Νεκτάριος και οι υπόλοιπες αδελφές μας αγκάλιασαν με περίσσια στοργή..Δεν αναφέρω ονόματα γιατί θα ήταν άδικο να ξεχάσω κάποιον
Μάλιστα ήταν τόση η φροντίδα τους που όταν έκοψα το δάκτυλο του χεριού μου η αδελφή Δωροθέη με πήγε στην αρχιεπισκοπή όπου ο πατέρας Τιμόθεος φρόντισε να πληρώσει ιδιωτική κλινική για την πλήρη αποκατάσταση του καθότι η ασφάλεια του ΟΓΑ δεν κάλυπτε πλαστικές επεμβάσεις. Και όπως έλεγαν έπρεπε να βρω να παντρευτώ και να μπορώ να βάλω τη βέρα γιατί ήξεραν την πρεμούρα που είχε με την παντρειά, μάλιστα όλη νύχτα δεν έφυγε κανένας από δίπλα μου.
Νομίζω τα παιδιά της η Παναγία, δεν μας αφήνει ποτέ ακόμη και όταν φύγαμε..Το θαύμα το έχω ζήσει άπειρες φορές.. Αλλά μόνο όταν ζήτησα βοήθεια.. χωρίς να ζητήσεις τίποτα δεν σου δίνετε..Και θα σας πω μόνο μερικά γιατί θέλω να τα κρατώ για μένα στην καρδιά μου μέσα, για να μην ξεχνώ να είμαι ευγνώμων στον θεό για ότι έχω περάσει.
Πήγα να γεννήσω στο Πεπαγνή την κόρη μου.. Ήμουν ολομόναχη και πολύ άρρωστη από πνευμονία .. Μετά την καισαρική δεν μπορούσα να σηκωθώ γιατί έπαθα συρίγγιο.. «Παναγία μου βοήθησε με «είπα. Μα το είπα με τέτοιο πόνο ψυχής..Και μετά από λίγο ένιωσα ένα τρεμάμενο χέρι να με αγκαλιάζει στοργικά και να με βοηθάει.. και απίστευτο έφυγε και ο πόνος. Δεν ξαναπόνεσα από εκείνη τη στιγμή..Μάλιστα έκανε εντύπωση στις νοσοκόμες που με έβρισκαν όρθια να φροντίζω το κορίτσι μου.. Μετά από λίγες μέρες έρχεται μια φίλη από το εξωτερικό να με δει και μου είπε. «Είδα στον ύπνο μου την γιαγιά σου και μου είπε να μην ανησυχώ για σένα γιατί εκείνη θα είναι εδώ..Όταν γυρίσαμε σπίτι και είδε την φωτογραφία της γερόντισσας Νεκταρίας που δεν την είχε δει ποτέ .. « Να η γιαγιά σου! Αυτή είδα στον ύπνο μου» Μου λέει.. Όταν της εξήγησα ποια είναι η Μισέλ έγινε χριστιανή..
Είχα την μητέρα μου κατάκοιτη στο σπίτι, της έκοψαν την σύνταξη και δεν μπορούσα με τα χρήματα του ταμείου ανεργίας να αγοράσω τα μπεμπιλίνα της.. Άπλωνα σεντόνια στην βροχή και έκλαιγα..Είχα μια κοντάδα σε όλο το χωράφι σεντόνια.. Έκλεισα τα μάτια μου και με όλη της δύναμης της ψυχής μου είπα «Παναγία μου ,μου έστειλες μια άρρωστη μάνα..δεν σου ζητώ ούτε χρήματα , ούτε κάτι άλλο, μόνο τρόπο να την φροντίσω» .. Μπαίνω μέσα στο σπίτι και διαβάζω στο φατσοβιβλίο ότι μια κυρία Βασιλάκη Νεκταρία είχε χάσει τον αδελφό της σε κάποιο τροχαίο και ρωτούσε πού να πάει να δώσει χρήματα; Με πολύ θράσος και τόλμη έγραψα σε σχόλιο « Βοήθησε εμένα!» Μετά από λίγο μου έστειλε μήνυμα η κυρία στο Μέσενγκερ και με ρωτούσε « Τι βοήθεια θέλεις και αφού της εξήγησα με ρώτησε <<ποιο σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκη είναι πιο κοντά στο Ηράκλειο από εκεί που μένεις >> Της είπα ..Και μου είπε να πάω την επόμενη κιόλας μέρα.. Πήγα με δισταγμό κι όταν έφτασα στο ταμείο μου είπε ο υπάλληλος ..Ότι έχει πληρώσει τρία πακέτα και ότι δεν θα πηγαίνω όποτε να είναι αλλά κάθε 23 του μήνα για ένα χρόνο.. Έψαξα μετά που πήγα στο σπίτι το μέσενγερ να την ευχαριστήσω .Δεν υπήρχε πουθενά.. Από σύμπτωση την έλεγαν Νεκταρία Βασιλάκη ..Μετά πήρε η μητέρα μου την σύνταξη της και δεν χρειαζόταν άλλη βοήθεια..
Αλλά και κάθε μέρα όποτε συναντώ μια δυσκολία και προσεύχομαι έρχεται η αδελφή Ξένη στον ύπνο μου και καθησυχάζει και πάντα όλα βαίνουν κατ’ ευχήν ..
Εκ μέρους όλων των παιδιών που ζήσαμε εκεί «ευχαριστώ»
Και ευχόμαστε καλή δύναμη ώστε να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο που κάνουν οι εν ζωή και οι εν Χριστώ άνθρωποι της μονής!
Με ευγνωμοσύνη και βαθιά εκτίμηση
Τα παιδιά σας
