Γράφει ο Μιχάλης Αλμπαντάκης*
«Πληγή» πολλών χρόνων αποτελεί η επίλυση του προβλήματος της ενεργειακής επάρκειας της Κρήτης, με την ταυτόχρονη δημιουργία των κατάλληλων υποδομών που θα φέρουν όμως και το πάγιο αίτημα της κοινωνίας του Μαλεβιζίου, για την απομάκρυνση του ΑΗΣ Λινοπεραμάτων από μια περιοχή που έχει χαρακτηριστεί τουριστική.
Κυβερνητικές παλινωδίες, απραξία αυτοδιοικητική, γραφειοκρατικά εμπόδια και αναβολές, έχουν οδηγήσει όχι μόνο το Μαλεβίζι, αλλά και την ευρύτερη περιοχή του Ηρακλείου, σε μια κατάσταση που κρατά ομήρους τους πολίτες.
Τα ερωτήματα που υπάρχουν είναι πολλά: Αν έχει εκπονηθεί ένας σχεδιασμός για την απομάκρυνση των Λινοπεραμάτων εδώ και χρόνια, γιατί φτάσαμε στο «και ένα» για να επιχειρηθεί να περάσει η σχετική τροπολογία εκπρόθεσμα; Γιατί καθυστερεί η μεταφορά του ενεργειακού κέντρου της Κρήτης στην Κορακιά, αφού υπάρχει και σχετικό ΦΕΚ και εξακολουθεί η επιβάρυνση της περιοχής των Λινοπεραμάτων;
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι γιατί δεν υπήρξε εδώ και χρόνια κανένας ουσιαστικός σχεδιασμός, με συνέπεια την παραμονή των ρυπογόνων και ενεργοβόρων Μονάδων, με ολέθριες επιπτώσεις στην Υγεία των πολιτών, το βιοτικό τους επίπεδο και εν τέλει την καθημερινότητα τους.
Είναι τέτοια η ρύπανση, ώστε ανάλογα με τον καιρό, τα καυσαέρια από τις εγκαταστάσεις, είναι αισθητά στους κατοίκους της Ρογδιάς, της Αμμουδάρας, του Γαζίου, του Καβροχωρίου, των Καλεσσών ακόμη και του Κρουσώνα και ευθύνονται για σοβαρές ασθένειες στο αναπνευστικό, ακόμη και εμφάνιση καρκίνου, σύμφωνα με μελέτες του Πανεπιστημίου Κρήτης και του ΙΤΕ.
Αν υπηρχε σχέδιο δε θα μιλούσαμε για ανατροπή του και αναβολή της απομάκρυνσης του ΑΗΣ Λινοπεραμάτων. Ενώ, λοιπόν, η μικρή διασύνδεση Χανίων – Πελοποννήσου φαίνεται ότι προχωρά, αντίθετα η μεγάλη διασύνδεση Κορακιάς – Αττικής φαίνεται πως αντιμετωπίζει σοβαρές εμπλοκές, «χαντακώνοντας» μια περιοχή που θα μπορούσε να είναι η κρητική «Ριβιέρα», δημιουργώντας – σε συνδυασμό με την αξιοποίηση του Αλμυρού ποταμού, του υδροβιότοπου και όλου του παραλιακού μετώπου – έναν προορισμό μοναδικό και άκρως ελκυστικό.
Σε αυτή την κατάσταση, βαριά είναι η ευθύνη της Δημοτικής Αρχής διαχρονικά, καθώς εδώ και χρόνια, το θέμα είναι «βαλτώσει», χωρίς να υπάρχει ουσιαστικό στρατηγικό πλάνο για την άσκηση πίεσης με στόχο την απομάκρυνση των εγκαταστάσεων. Ούτε καν για τα αντισταθμιστικά οφέλη, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου και τη διασφάλιση της επάρκειας ηλεκτροδότησης του νησιού.
Τα λάθη ως σήμερα, έχουν στοιχίσει εκατοντάδες χαμένα εκατομμύρια ευρώ από ευρωπαϊκούς πόρους και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, καθώς και μια σημαντική οικονομική επιβάρυνση των πολιτών που αγγίζει το μισό δις ευρώ ετησίως.
Το καθεστώς των Λινοπεραμάτων δε μπορεί να συνεχιστεί. Αυτή η περιβαλλοντική επιβάρυνση της περιοχής, έχει διαχρονικά αιχμαλωτίσει το Μαλεβίζι σε συνθήκες υποβάθμισης, στασιμότητας και άτυπης ομηρίας.
Και το χειρότερο από όλα είναι πως έχει φανεί περίτρανα ότι η Δημοτική Αρχή που σιωπά, είναι αμέτοχη και παθητική, χωρίς συντονισμό όλα τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς ενεργοποίηση και συνέργεια όλων των δυνάμεων του νησιού και χωρίς ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες λύσεις, ανέχεται τη ρυπογόνο δράση των υφιστάμενων μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
*Ο Μιχάλης Αλμπαντάκης είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος της Cretan Mill, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με το Συνδυασμό «Το Μαλεβίζι μπορεί»
