Παρά τον φετινό καύσωνα, παρά την αλμύρα του πελάγους και τις προκλήσεις της εποχής, τα λουλούδια του τόπου μας δεν το βάζουν κάτω. Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ανθίζουν ξανά.
Τα κρινάκια του Μίνωα, από τα αρχαία χρόνια της Μινωικής Κρήτης μέχρι σήμερα, επιστρέφουν στα ακρογιάλια και τις πλαγιές, σιωπηλά αλλά περήφανα. Στέκουν σαν άγρυπνοι φρουροί της συνέχειας και της αντοχής αυτού του τόπου.
Δεν τα τρόμαξε ο ήλιος του καλοκαιριού, ούτε τα νίκησε η αρμύρα του πελάγους. Μέσα στις ρωγμές των βράχων, εκεί όπου η ζωή μοιάζει αδύνατη, ανθίζουν με αξιοπρέπεια, θυμίζοντάς μας ότι η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο να συνεχίζεται.
Ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας, πιο απαραίτητο από ποτέ στις μέρες μας. Σε έναν κόσμο που ταλανίζεται από κρίσεις, αβεβαιότητα και φόβους, η φύση στέλνει το δικό της διαχρονικό μήνυμα:
Κάθε φουρτούνα περνά. Και η ζωή συνεχίζει να ανθίζει.
