Γράφει η Μαρία Μαυρουδή*
Καθώς η Μεγάλη Εβδομάδα σιγά σιγά πλησιάζει , θυμόμαστε τα έθιμα των παλαιότερων εποχών… των εποχών που ζούσαμε εμείς όταν ήμασταν παιδιά. Τότε που όλα ήταν και έμοιαζαν πιο αγνά και όμορφα. Ένα από αυτά τα έθιμα είναι τα Κάλαντα του Λαζάρου.
Σαν τώρα έρχονται στη μνήμη μου , τα ανέμελα παιδικά χρόνια όπου παρέα με τα υπόλοιπα κορίτσια κρατώντας τα ψάθινα καλαθάκια μας τριγυρνούσαμε από γειτονιά σε γειτονιά λέγοντας:
Σήμερα έρχετ’ ο Χριστός
Ο επουράνιος θεός
Εις την πόλη Βηθανία
Μάρθα κλαίει και Μαρία.
Λάζαρον τον αδελφόν τους
Και πολύ αγαπητόν τους
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
Και τον εμοιρολογούσαν.
Την ημέρα την Τετάρτη
Κίνησ’ ο Χριστός για να ρθει
Και βγήκε η Μαρία
Έξω από τη Βηθανία.
Και μπρος Του γονυκλινεί
Και τους πόδας του φιλεί.
«Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου,
δεν θα πέθαιν’ αδελφός μου.
Μα και τώρα γω πιστεύω
Και καλότατα ηξεύρω,
Ότι δύνασ’ αν θελήσεις
Και νεκρούς να αναστήσεις».
Λέγει : «Πίστευε Μαρία.
Άγωμεν εις τα μνημεία».
Τότε ο Χρηστός δακρύζει
Και τον Άδη φοβερίζει.
«Άδη, Τάρταρο και Χάρο,
Λάζαρον θε να σου πάρω.
Δεύρο έξω, Λάζαρέ μου,
Φίλε και αγαπητέ μου».
Λάζαρος απελυτρώθη
Ανεστήθη και σηκώθη,
Ζωντανός σαβανωμένος
Και με το κερί ζωμένος.
Πες μας, Λάζαρε τι είδες
Εις τον Άδη όπου πήγες;
-Είδα φόβους, είδα τρόμους
είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι
Να ξεπλύνω το φαρμάκι
Της καρδιάς, των χειλέων
Και να μη ρωτάτε πλέον.
Το καλαθάκι γέμιζε με διάφορα κεράσματα όπως καρύδια, σταφίδες , κουλουράκια. Σε κάποιες περιπτώσεις μας έκοβαν λουλούδια κ με αυτά στολίζαμε τα καλαθάκια μας. Η ομορφιά της φύσης μας συντρόφευε κ μας έκανε χαρούμενες κ ευτυχισμένες.
Ας προσπαθήσουμε να αναβιώσουμε στα παιδιά μας το συγκεκριμένο έθιμο. Πόσο ωραία θα ήταν το Σάββατο του Λαζάρου οι παιδικές φωνές να μας εξιστορούν την Ανάσταση του καρδιακού φίλου του Χριστού.
* Η Μαρία Μαυρουδή είναι Δασκάλα και Υποδιευθύντρια στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Μοιρών
