Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
Βαθιά ριζωμένα στι καρδιές των Κρητών
“ξεφυτρώνουν” εκειά που δεν το περιμένεις στι στράτες,
άλλοτε ματωμένα άλλοτε ικετευτικά, μα τσι πχια πολλές φορές δείγματα ευγνωμοσύνης στον Άγιο.
Δε τα προσπερνάς ποτέ ασυλλόγιστος..
Προκαλούν φόβο, μα και δέος και θλίψη και περισυλλογή κι ανατριχίλα.
Μαρτυρούν μια μακρόχρονη παράδοση θρησκευτικότητας του λαού μας εστόσονα παλιά όσο και τα ιερά κορυφής των Μινωιτών.!!
Λαϊκή δοξασία σωσμένη και τελετουργικό
και σ ‘όλες τις περιπτώσεις εκδήλωση βαθιάς πίστης!!
Άλλοι τα θένε στοιχιωμένα άλλοι αφιερώματα στον Άγιο -προστάτη του σπιθιού ντως ,
κι αλλού είναι τύμβοι στη μνήμη θυμάτων της ασφάλτου.
Πέτρινα κι ασβεστωμένα ξεφτισμένα απ’ τη πολυκαιρία, σιδερένια, ξύλινα και σκεβρωμένα, τσιμεντένια, με τζαμάκι και με επιγραφές… χάσκουνε στους αιώνες.
Προχριστιανικό έθιμο με ρίζες βαθιές κι όχι στο χώμα που τα θεμελιώνουν, μα κατευθείαν στι καρδιές μας.
Ο διάκοσμος τως λιτός, ένα παλιό εικονάκι το θυμιατό, μια μολυβίθρα κι αν είσαι τυχερός και λιβάνι.
Ορισμένα τα θωρρείς σαφή φρεσκοασβεστωμένα , με το καινούργιο σεμεδάκι και το καντήλι ντως ακοίμητο,
σημάδι πως στο χωριό ζούνε ακόμη παλεεϊνές νοικοκεράδες.
Μα σα δε μπιτίζει, είναι τα υπαίθρια ιερά μας, τόποι ευχαριστίας για τα αγαθά που η γής απλόχερα μας σε χαρίζει.
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή από του Παρανύμφους Αστερουσίων.
**Στις φωτογραφίες, κάποια εικονοστάσια που με εντυπωσίασαν περισσότερο στα ταξίδια μου.
