Μία εκπληκτική ιστορία για το πώς έφτασε στην συλλογή του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κρήτης ένα απολιθωμένο δείγμα θαλάσσιου μαλακίου περιγράφει ο Σπύρος Λιαπάκης.
Διαβάστε την περιγραφή του, όπως την ανάρτησε στο προσωπικό του προφίλ στο facebook:
Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΚΡΗΤΗ
Δουλεύοντας αυτό το απολιθωμένο δείγμα θαλάσσιου μαλακίου, του είδους Strombus, που έζησε στην Κρήτη, αρκετά εκατομμύρια χρόνια πριν, θυμήθηκα την ιστορία του, πως έφτασε δηλαδή στην συλλογή του μουσείου.
Σε ένα χωριό στα ριζά του Ψηλορείτη, ζει και δημιουργεί ο ογδοντάχρονος σήμερα Καψάλης Γιώργης.
Βοσκός στο επάγγελμα, αλλά με πνεύμα ανήσυχο και ματιά ιδιαίτερα παρατηρητική, δεν άργησε παράλληλα με την κτηνοτροφία να καταπιαστεί με την τέχνη της ξυλογλυπτικής αλλά και με της λιθοξοΐας.
Οτιδήποτε έβλεπε γύρω του και τον ενέπνεε το σκάλιζε είτε στην πέτρα ή στο ξύλο.
Ταυτόχρονα όμως από πολύ μικρός είχε δείξει και την αγάπη του για την παλαιοντολογία, σε ερασιτεχνικό επίπεδο συλλογής δειγμάτων.
Εκατοντάδες μαθητές αλλά και επισκέπτες είχαν περάσει για να δουν την συλλογή με τα απολιθώματα. Όμως μέσα του ήξερε ότι όλα αυτά τα δείγματα που μάζευε μια ζωή, θα έπρεπε να αποτελέσουν κομμάτι μια επιστημονικής συλλογής για να τα δούν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι αλλά και να μελετηθούν από φοιτητές και επιστήμονες. Αποφάσισε λοιπόν, να τα δωρίσει στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης.
Πηγαίνοντας να δούμε τα απολιθώματα και να τα παραλάβουμε τον γνώρισα για πρώτη φορά από κοντά.
Λεβεντάνθρωπος, με έναν τόνο στην φωνή που δείχνει ηρεμία και μια συμπεριφορά που σου βγάζει μια πηγαία και φυσική ευγένεια. Μας υποδέχτηκε φορώντας τα σχολιανά του, προφανώς για να τιμήσει το γεγονός. Μας βοήθησε να παρκάρουμε, στα δύσβατα και στενά σοκάκια, με έκδηλη την ανησυχία του μην τυχόν τρακάρουμε στην προσπάθεια να μανουβράρουμε το όχημα.
Μας οδήγησε στο σπίτι του για το καθιερωμένο τρατάρισμα, όπου εκεί μας περίμενε και η γυναίκα του. Το τραπέζι ήταν στρωμένο με χιλίων ειδών κεράσματα και ακολούθησε ο καφές. Εκείνη δεν μιλούσε πολύ, άφηνε τον Γιώργη να πει αυτά που ήθελε μαζί μας, αλλά πάντα συγκατέθετε και συμπλήρωνε. Όμως πίσω από αυτή την επιφανειακή συμπεριφορά ήξερα καλά ότι στην ουσία, εκείνη κάνει το “κουμάντο” στο σπίτι και (μεταξύ μας) έτσι πρέπει, για να κρατηθεί η ισορροπία.
Στην συνέχεια πήγαμε στην αποθήκη όπου εκεί σε κατάλληλο μέρος είχε τοποθετήσει τα απολιθώματα. Ανοίγει την πόρτα και με μια ιδιαίτερη υπερηφάνεια μας λέει: “Διαλέξτε ότι θέλετε”.
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Εκατοντάδες απολιθώματα πολλών ειδών και σε πολύ καλή κατάσταση τα περισσότερα.
Ο ίδιος έκανε ορισμένες ερωτήσεις για να του λυθούν κάποιες απορίες που είχε και στην συνέχεια μας βοήθησε να βάλουμε, προσεκτικά, σε πακέτα τα απολιθώματα που είχαμε διαλέξει και να τα μεταφέρουμε.
Τον ευχαριστήσαμε και όταν πήγαμε να τον αποχαιρετίσουμε για να φύγουμε, μας λέει ότι στο σπίτι είναι ήδη έτοιμο το μεσημεριανό φαγητό και ότι δεν θα πάμε πουθενά αν δεν γευματίσουμε μαζί τους. Δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε, έτσι και έγινε!
Μετά το φαγητό, μας έδειξε τα έργα του, ξύλινα και πέτρινα και μας έλεγε την ιστορία πίσω από το καθένα, αλλά και τις εμπειρίες του από εκθέσεις στο εξωτερικό που είχε λάβει μέρος. Στο τέλος μας χάρισε δύο από αυτά!
Αυτή είναι η δικιά μου Κρήτη,
αυτός είναι ο Γιώργης Καψάλης.
Γεμάτος φυσική ευγένεια, καλοσύνη, ντόμπρος, φιλόξενος, ευαίσθητος, με μια παιδεία που δεν θα την αποκτήσεις σε κανένα σχολείο ή πανεπιστήμιο.
Να είσαι καλά, να ζήσεις χίλια χρόνια!
Η Κρήτη έχει ανάγκη από τέτοιες συμπεριφορές.
Από τέτοιους ανθρώπους.
Από τέτοια πρότυπα.
