Κείμενο – Φώτος: Γεώργιος Χουστουλάκης
Η αχλάδα δεν είναι μονάχα το δένδρο που κάποτε τα παιδιά του σχολείου “κρεμούσανε τα γράμματα”, έμεναν δηλαδή στην ίδια τάξη, όπως λέγανε οι παλιοί, είναι και ένα δένδρο που κάνει νοστιμότατα φρούτα !
Κάποτε πολλά σχολιαρόπαιδα, όταν σχόλαγαν από το σχολείο, πέρναγαν από κάποια γνωστή τους αχλαδιά και έτρωγαν πολλά αχλάδια, πολλές φορές τόσα πολλά, που δεν έτρωγαν για όλη μέρα ούτε φαΐ στο σπίτι!
Ο λόγος που τα παιδιά είχαν τότε ιδιαίτερη αδυναμία στα αχλάδια, ήταν που δεν τα μανίζανε οι αγροφύλακες αλλά ούτε και οι ιδιοκτήτες τους ! Ήταν ίσως τα λίγα φρούτα που ήταν ελεύθερα στη φύση, και στη διάθεση του κάθε πεινασμένου! Ήταν βέβαια και ιδιαίτερη τροφή για τα γουρούνια όπως και τα βελάνια, με αποτέλεσμα το νόστιμο κρέας τους!
Στα τέλη λοιπόν του Σεπτέμβρη, και αρχές Οχτώβρη, με τις πρώτες βροχές,
αρχίζουν και ωριμάζουν τα αχλάδια.
Αλλού τις άγριες αυτές αχλαδιές, τις λένε και «αγκορτσές».
Οι αγκορτσές λοιπόν ή αγριαχλαδιές, φυτρώνουν μόνες τους στη φύση, και δεν χρειάζονται ποτίσματα από τον άνθρωπο, πέραν από εκείνα από τις ετήσιες βροχές.
Ο καρπός τους είναι τα γκόρτσα ή άγρια αχλάδια κατά τους Κρητικούς, και είναι ένα εντελώς άγρια φρούτα, γι’ αυτό και η νοστιμιά του είναι για πολλούς αξιόλογη! Τα ήμερα αχλάδια στην Κρήτη τα ονομάζουν απίδια, και η απιδιά μπολιάζεται επάνω στην άγρια αχλαδιά ή αγκορτσά.
Το φρούτο αυτό έχει πολλούς φανατικούς φίλους, που όπου δουν δένδρο αχλαδιάς τη σωστή περίοδο να είναι φορτωμένο με άγρια αχλαδιά, πιάνουν τις τσάντες και αρχίζουν τις γεμίζουν!
Όσοι λοιπόν τα μαζεύουν κάθε χρόνο, γνωρίζουν και πως να τα διατηρήσουν για να τα έχουν και πιο πέρα!
Καταρχήν, διαλέγουν τα μεγάλα και εύρωστα αχλάδια, κι ας είναι ακόμα στυφή η γεύση τους, αφού δεν θα έχουν ωριμάσει ακόμα.
Όσοι ξέρουν λοιπόν τα κόβουν έτσι άγουρα φτανει να έχουν κιτρινίσει ή σκουρίνει εξωτερικά και τα πάνε στο σπίτι.
Εκεί πιάνουν ένα – ένα το αχλάδι και το τυλίγουν με αλουμινόχαρτο, και τέλος όλα μαζί τα τοποθετούν στο ψυγείο στη συντήρηση, εκεί που βάζουμε συνήθως τα λαχανικά.
Μέσα λοιπόν στο ψυγείο μας θα έχουν τον χρόνο τους να ωριμάσουν σιγά σιγά με τον καιρό!
Κάποια στιγμή τα αχλάδια μας θα είναι έτοιμα για φάγωμα, και θα είναι δροσερά και νόστιμα!
Πότε θα ξέρουμε όμως πότε θα έχουν ωριμάσει; Όταν θα έχουν πάρει το καφέ χρώμα και εσωτερικά, θα έχουν δηλαδή “μαυροσκωθισει” όπως έλεγαν οι παλιοί!
Τότε δεν θα είναι καθόλου στυφή, το αντίθετο θα είναι γλυκά και νόστιμα!
Δοκιμάστε τα λοιπόν όσοι μπορείτε και θα με θυμηθείτε! Κάτι ξέρουν τα κατσικοπρόβατα που κυνηγούν και το τελευταίο αχλαδάκι κάτω από το δένδρο!
