Η εικόνα που αντίκρισα περνώντας από το σούπερ μάρκετ της Ζήνας , με έκανε να χαμογελάσω και μου ανέσυρε μνήμες και στιγμές της παιδικής μου ηλικίας…..τότε που τέτοια εποχή στην περιοχή οι κερασιές της Αγίας Βαρβάρας ήταν γεμάτες από κατακόκκινα ζουμερά κεράσια!
Ο πατέρας μας είχε αρκετές που εξασφάλιζαν εισόδημα για την οικογένεια πουλώντας τα κεράσια στα γύρω χωριά. Όμως και εμείς μετά το σχολείο τρέχαμε να τα μαζέψομε , να φτιάξομε σταφύλια και να τα πουλήσομε στους διερχόμενους από το χωριό οδηγούς, σταματημένοι στην άκρη του δρόμου και δείχνοντας το εμπόρευμά μας!
Μαζεύαμε τα κεράσια, τα δέναμε ματσάκια, κόβαμε κλαδιά κατά προτίμηση κυδωνιάς, με φύλλα στην άκρη , και πλέκαμε σταφύλια. Για να γίνουν δε πιο όμορφα τα στολίζαμε με λουλούδια και συναγωνιζόμασταν ποιός θα έφτιαχνε τα ομορφότερα, που θα του εξασφάλιζαν αρκετές πωλήσεις, γιατί ανάλογα με αυτές θα ήταν και το χαρτζιλίκι το βράδυ!
Πέρασαν τα χρόνια ξεράθηκαν οι κερασιές και ξεχάστηκαν τα σταφύλια από κεράσια…
Τελευταία γίνεται προσπάθεια να καλλιεργηθεί ξανά η κερασιά στην περιοχή, μια και το κλίμα είναι κατάλληλο γι’ αυτήν και έτσι σήμερα που μου ήρθαν πεσκέσι από τον αδερφό μου κεράσια από τον κήπο του, σκέφτηκα να φτιάξω ένα σταφύλι και να το μοιραστώ μαζί σας!
Άλλωστε μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ακόμη και όταν μεγαλώσουμε. Τα παιδικά μας χρόνια…
Τίποτα δεν ξεχνιέται… καρδιά μικρού παιδιού γίνεται η καρδιά μας μόλις ακροπατήσουμε την παιδική μας μνήμη.
Αν ψάξουμε καλά στις αναμνήσεις μας θα βρούμε πολλές τέτοιες εικόνες γεμάτες δροσιά και αθωότητα.
Τα μικρά μας χρόνια είναι τόσο λίγα, και τόσο χαρακτηριστικά, ώστε να μην μπορούν ν’ ανακατευτούν με εκείνα της μεγάλης μας ζωής.
(Κείμενο – Φωτογραφίες: Χρυσούλα Καλαϊτζάκη – Ζορμπά)
