Κείμενο – φωτογραφίες: Γεωργιος Χουστουλακης
Ένα μπράβο αξίζει σίγουρα, πρώτα από όλα, στους διοργανωτές αυτής της συνάντησης, στην κα Μαρία Σταματάκη και στον Φανούριο Ζαχαριουδάκη, όπου σήμερα 2 του Σεπτέμβρη, στην Πέτρινη Πολιτεία”, μερίμνησαν προσωπικά οι διό τους, με ένα ιδιαίτερο μεράκι, να στεφθεί η συνάντηση αυτή με επιτυχία!
Είναι φοβερή η θέληση και η διάθεσή της Μαρίας, να διοργανώνει τέτοιες συγκεντρώσεις!
Είναι όμως μια ευκαιρία για μας, να θυμόμαστε τα μαθητικά μας χρόνια, έχοντας έτσι την πεποίθηση, πως δεν θα χάσουμε τίποτε από τις παλιές αναμνήσεις μας.
Είναι επίσης άλλη μια ευκαιρία να ξανανιώσουμε νέοι, με το να τα πούμε οι συμμαθητές μεταξύ μας, αλλά και με τους καθηγητές μας, και να θυμηθούμε τα νιάτα μας.
Την παράσταση έκλεψαν σίγουρα ο κος Αποστολάκης Γεώργιος, καθώς και ο κος Κανάκης Γεώργιος.
Και οι δύο τους ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετοι, κι αυτό φάνηκε περισσότερο όταν πήραν το μικρόφωνο, όπου καταχειροκροτήθηκαν με τα σοβαρά, αλλά και με τα αστεία τους!
Οι καθηγητές μας κατάλαβαν άλλη μια φορά, τον σπουδαίο ρόλο που έπαιξαν κάποτε στην διαπαιδαγώγηση μας, κι αυτό το είδαν στα μάτια των άλλοτε μαθητών τους.
Είδαν την αγάπη που τρέφουν απέναντι τους οι άλλοτε μαθητές τους, άλλα και χάρηκαν επίσης για την επαγγελματική επιτυχία τους.
Ήταν χαρά τους να βλέπουν τα ίδια εκείνα αφανή παιδιά, από μια άλλη οπτική πλέον σήμερα.
Παιδιά που κάποτε ήταν απλά, χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα, και σήμερα σχεδόν όλα να έχουν επιτύχει τον σκοπό τους.
Πολλοί έχουν γίνει σημαντικοί άνθρωποι στην κοινωνία, που αυτό οφείλεται σίγουρα στους καθηγητές τους.
Ο κάθε καθηγητής, και ειδικά εκείνης της εποχής, είναι σαν ένα Φάρο, που διαρκώς μετέδιδε το φως του, εκεί όπου το είχαν ανάγκη. Αυτό το φως τους ήταν που έδιδε την πρώτη ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο.
Οι πρώην μαθητές από την άλλη, χάρηκαν που τους είδαν και είναι καλά, και χαίρουν άκρας υγείας!
Δεν είναι μικρό πράγμα να συναντιέται κάποιος, μετά από 50 ολόκληρα χρόνια, με παλιούς συμμαθητές και καθηγητές του.
Οι στιγμές ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές.
Όλοι ήμαστε χαρούμενοι και μόνο που ζούμε, γιατί δυστυχώς αρκετοί ήταν οι εκλιπόντες.
Εις μνήμην τους διαβάστηκαν τα ονόματα τους, και τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή.
Ο κόσμος διασκέδασε με χορό και τραγούδι, απολαμβάνοντας τις ιδιαίτερες γεύσεις της ταβέρνας, και το λευκό κρασί!
Κάθε ένας που έβλεπε παλιό συμμαθητή του, είχε πολλά να πει, και όλοι τους είχαν πολλά να θυμηθούν!
Η συζήτηση στη συζήτηση μεγαλόφωνα δεν είχε τελειωμό, ενώ η λαμπερή οικοδέσποινα Μαρία Σταματάκη, πάντα γελαστή και ευδιάθετη, φρόντιζε για όλα.
Στο τέλος μας σέρβιρε και γλυκό, που έγραφε “50 χρόνια μετά – Χρόνια πολλά”!
Με αρκετούς φωτογραφηθήκαμε, και ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Όμως θα αναμένουμε και θα ελπίζουμε ξανά, σε μια νέα συνάντηση μελλοντικά.
