Από την κ. Όλγα (τα στοιχεία της υπάρχουν στo «e-mesara.gr»), πήραμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:
Όταν ήμουν μικρό παιδί οι φουρτούνες της ζωής με έφεραν στο μοναστήρι της Καλυβιανής όπου με αγκάλιασαν με πολύ αγάπη.
Έμεινα οκτώ χρόνια, χρόνια όμορφα που τα θυμάμαι με πολύ νοσταλγία και αγάπη. Οι αδελφές και ιδιαίτερα η ηγουμένη Νεκταρία Βασιλάκη φρόντισε να μην στερηθώ τίποτα.
Μεγάλωσα έφυγα…
Πολλά χρόνια μετά παντρεύτηκα και έμεινα μακριά οπότε επισκέπτομαι σπάνια το μοναστήρι.
Το κατοικώ όμως στα όνειρα μου.
Στη ζωή τίποτα δεν μου χαρίζεται όλα με κόπο τα κατέκτησα.
Ήρθε η ώρα να γεννήσω με καισαρική…
Ολομόναχη στο νοσοκομείο γιατί ο άντρας μου έλλειπε στη δουλειά.
Είχα πάθει πλευρίτιδα…
Tα ράμματα με πονούσαν…
Έπαθα και συρίγγιο και με δυσκολία σηκωνόμουν ν’ αλλάξω το μωράκι μου…
Είπα Παναγία μου, και σκούπισα τα δάκρυα που ξεπήδησαν από τα μάτια μου.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ένιωσα μια ζέστη στην πλάτη μου να με χαϊδεύει μαλακά και όποτε πήγαινα να σηκωθώ δυο χέρια σαν να με κρατούσαν μαλακά από τις μασχάλες και να με βοηθούσαν στοργικά.
Αφού γύριζα να κοιτάξω τόσο ζωντανό ήταν.
Μια ζεστασιά απόκοσμη που όμοια της δεν είχα νιώσει και ο πόνος είχε μαζώξει τα μπαγκάζια του και την είχε κάνει…
Σε τρεις μέρες βγήκα…
Δεν έδωσα και πολύ σημασία…
Θα ήταν της φαντασίας μου σκέφτηκα…
Πέρασε ο καιρός ήρθε η φίλη μου από την Ιρλανδία και τι γυρίζει και μου λέει:
– Ξέρεις, μου λέει, είδα την γιαγιά σου στον ύπνο μου και μου είπε να μην ανησυχώ για σένα γιατί θα είναι εκείνη μαζί σου στο νοσοκομείο…
– Mα εγώ δεν έχω γιαγιά έχει πεθάνει!
– Εμένα μου είπε ότι την λένε Νεκταρία…
Ήταν ψηλή με ελαφρά κυρτωμένη τη ράχη της και έτρεμε ελαφρά… Να ! Είναι αυτή που έχεις στην κορνίζα, μου είπε και μου έδειξε την φωτογραφία της ηγουμένης! Μείναμε και οι δυο παγωμένες να κοιτάμε το θαύμα που ζήσαμε ..
Σ’ ευχαριστώ Παναγία μου…
ΟΛΓΑ
