του Δημήτρη Καρατζάνη
Ο Στρατηγός Γιάννης Αλεξάκης, αγαπημένος ανηψιός του ήρωα των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασίας, Στρατηγού επίσης, Γιάννη Σωτήρη Αλεξάκη, η προτομή του οποίου κοσμεί την πλατεία της Αγίας Αικατερίνης ακριβώς κάτω από το ναό του Aγίου Μηνά.
Το Γιάννη Αλεξάκη τον γνώρισα από πολλή νεαρή ηλικία, όταν ακόμα βρισκόμουν στα θρανία της Σχολής Ευελπίδων όπου εκείνος υπηρετούσε ως υπολοχαγός Διμοιρίτης. Ήταν ένας σοβαρός ,δίκαιος αμερόληπτος και καταρτισμένος αξιωματικός, που είχε κερδίσει από την πρώτη στιγμή το σεβασμό και την αγάπη των νεαρών Ευέλπιδων. Είχα προσωπική εμπειρία από την αμεροληψία του, καθώς παρά τη γνωριμία μας , δε δίστασε να με τιμωρήσει, επειδή ”συνομιλούσα με συμμαθητή μου, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο Ναό της Σχολής ,την πρωία της Κυριακής”.
Οι αρετές αυτές, μαζί με την τόλμη, την αποφασιστικότητα, τον ισχυρό χαρακτήρα και τη σχεδόν θρησκευτική του προσήλωση στην ιδέα της Δημοκρατίας, απετέλασαν το σταθερό υπόβαθρο για μια εντυπωσιακή καριέρα,, αλλά ταυτόχρονα και την αιτία για σοβαρές περιπέτειες και διώξεις που υπέστη, που όμως, δεν τον έκαμψαν ποτέ.
Σε μια εποχή που και η απλή αναφορά της λέξης ”δημοκρατικός” στο στρατό ήταν επικίνδυνη, αυτός δεν έκρυψε ποτέ τις δημοκρατικές του ιδέες και αισθήματα, διατηρώντας από το 1962 ακόμη, επαφή με ηγέτες του δημοκρατικού κόσμου όπως ο Σοφοκλής Βενιζέλος και Γεώργιος Μαύρος, κορυφαία στελέχη του Δημοκρατικού κόσμου. Αυτές οι βαθύτατα δημοκρατικές του καταβολές και αντιλήψεις ,έγιναν αιτία να στοχοποιηθεί και να παραπεμφθεί ”ως κατηγορούμενος και ύποπτος συλλήψεως”, στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, ‘Κατηγορίες οι οποίες και κατέρρευσαν στη συνέχεια
Το πραξικόπημα του ’67 τον βρήκε να υπηρετεί στη ΣΕΑΠ ,από την οποία εκδιώχτηκε-κυριολεκτικά-την επόμενη κι όλας μέρα, και τοποθετήθηκε σε φρουρά των Ελληνογιουγκοσλαβικών συνόρων. Στη διάρκεια της επταετίας ανέπτυξε ενεργό αντιστασιακή δράση στην οργάνωση ”Ελεύθεροι Ελληνες”του Στρατηγού Σοφοκλή Τζανετή. Ταυτόχρονα συνδέθηκε με στενή φιλία με δύο ηρωικούς Έλληνες, τους γνησιότερους ίσως και πιο δυναμικούς αντιστασιακούς. Τον Αλέκο Παναγούλη και το Σπύρο Μουστακλή .
Μάλιστα, τα εκρηκτικά τα οποία είχε χρησιμοποιήσει ο Παναγούλης στην απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου και τα οποία είχαν σταλεί από την Κύπρο με το διπλωματικό σάκο, τα είχε παραλάβει η Κύπρια σύζυγος του στρατηγού, Νένα Αλεξάκη. Μια πραγματική αγωνίστρια που εργαζόταν στην Κυπριακή Πρεσβεία.
Ο ίδιος είχε ενεργό ρόλο στο κίνημα του Ναυτικού, έχοντας συγκεκριμένη αποστολή. Να εξασφαλίσει την κατάληψη της Σύρου,-σε Μονάδα της οποίας υπηρετούσε- και όπου σύμφωνα με το σχέδιο θα κατέπλεε ο Στόλος.
Με την αποτυχία του κινήματος βέβαια, συνελήφθη και φυλακίστηκε. ”Δεν θα ξεχάσω ποτέ” μου είχε διηγηθεί πολύ αργότερα ”ένα μακρύ διάδρομο στο ΕΑΤ-ΕΣΑ με παραταγμένους δεξιά κι αριστερά, ένα τσούρμο από στρατιώτες, όλοι νέα παιδιά ,κι όλα μαζί, να φωνάζουν, να φτύνουν, να βρίζουν και να ασχημονούν με μια μάσκα μίσους αντί για πρόσωπο. Ένοιωσα φόβο, όχι για μένα, αλλά για τη χώρα μου…”
Πολύτιμος όμως υπήρξε ο ρόλος του εκλιπόντος και στο πρώτο διάστημα της μεταπολίτευσης, όταν, ως υπεύθυνος ασφαλείας στην ΚΥΠ ,αποσόβησε σοβαρούς κινδύνους για τη Δημοκρατία και απέτρεψε εξελίξεις, που θα μπορούσαν να έχουν καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα.
Ήλθε όμως σε σύγκρουση με τον υπουργό Άμυνας, τον πανίσχυρο τότε Ευάγγελο Αβέρωφ ,γιατί αρνήθηκε να ”τροποποιήσει” την κατάθεση του για το ”πραξικόπημα της πυτζάμας” με υποδείξεις ”άνωθεν”. Το αποτέλεσμα ήταν να μετατεθεί δυσμενώς σε συνοριακή φρουρά της Δυτικής Μακεδονίας ,γεγονός που έγινε αιτία να υποβάλει την παραίτηση του και ο ίδιος ο αρχηγός της ΚΥΠ, Στρατηγός Φέτσης .
Επανήλθε στην ΚΥΠ μετά το 81, όπου και προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες σε θέματα τρομοκρατίας και αντικατασκοπείας για τα οποία διέθετε μοναδικό ταλέντο. Αποχώρησε από την ΚΥΠ το 86 και τοποθετήθηκε διοικητής της ΕΛΔΥΚ. Διετέλεσε επίσης διοικητής της ΣΕΑΠ και διοικητής ταξιαρχίας στη Χίο. Αποστρατεύτηκε το 91 με το βαθμό του υποστρατήγου.
Ο στρατηγός Αλεξάκης που έφυγε από τη ζωή, βαθειά πικραμένος-όπως μου ομολογούσε συχνά- για την κατάντια της χώρας, ήταν ένα από τα σπάνια δείγματα του ευπατρίδη αξιωματικού. Του αξιωματικού αγωνιστή της Δημοκρατίας της οποίας υπήρξε πάντα πιστός στρατιώτης ,του αξιωματικού, τέλος, που είχε ασπαστεί και πίστευε με πάθος τη Σωκρατική ρήση: ”Μητρος τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστιν η πατρις,και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ ανθρώποις τοις νουν έχουσι”
Πηγή: cretalive.gr
