Της Εύας Καπελλάκη – Κοντού*
Σήμερα Κυριακή, 29 Μαρτίου ο ουρανός μουντός και συννεφιασμένος κάθε τόσο μια στάλα βροχής φτάνει στα φύλλα των δέντρων του κήπου κι εσύ Πέτρο αναχωρείς στο αιώνιο ταξίδι, στα Ιλίσια πεδία χωρίς να μπορούμε να σε αποχαιρετίσουμε, να σε δούμε τελευταία φορά και να σου δώσουμε το ύστατο χαίρε!
Φίλε αγαπημένε, όμορφε άνθρωπε ο χρόνος αλλά και ο καιρός άδικα έγραψαν «τέλος» στη σελίδα του βιβλίου σου, άδικα και πρόωρα δίχως να ρωτήσουν αργό – σύραν τα βήματά σου σε τούτο το αλωνάκι σε τούτο το αστραπιαίο «Τώρα», δεν μπορέσαμε να δούμε μαζί την Άνοιξη με την μούσα της ψυχής σου την ηλιοστάλακτη Αίμη.
Θα ήθελα εκ των υστέρων να σου πω δυο λόγια από καρδιάς αν και σήμερα η θλίψη έχει κυριεύσει την ψυχή μου, λες και οι στάλες βροχής άγγιξαν το «είναι» μου ως παράπονο και συνάμα προσευχή.
Είσαι στις καρδιές μας τώρα, τι κι αν έτσι απερίσκεπτα αναχώρησες σε παραδεισένια μέρη εκεί που ο χωροχρόνος δεν υφίσταται, εσύ είσαι ένα χρυσό αστέρι κι από τη δική σου την αστερόσκονη μας δίνεις για να ντυνόμαστε.
Τα λόγια μου φτωχά, από την ψυχή βγαλμένα στο κατώφλι του Παραδείσου, εκεί στην άκρη τα ‘χω βάλει μην τα ξεχάσεις σαν μπεις μέσα!
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”.
