Της Χαριστής Φανουράκη Κουκουμπεδάκη
Οι δέκα χρόνοι κλείσανε
που λείπεις Σηφογιώργη
απού ‘φηκες τη λύρα σου
έρμη κι ορφανεμένη…
Κοντό στον άδη ήβρηκες
άλλη να λυροπαίζεις,
κοντό και τραγουδείς σκοπούς
του Θιού και των αγγέλω,
παίζεις κοντό τον άτυχο,
τον ξακουστό σου φάρο
και στσ’ όμορφές σου κοντυλιές
ξυπνούν οι αποθαμένοι…
Πιάνουνε δίπλες το χορό
κοντό γλεντοκοπούνε
και πίνουνε το μαρουβά
και βγαίνουνε στο κέφι…
Κοντό κι εκάμετ’ εσμιγιά
με τσ’ άλλους λυραντζήδες
και με τσι λαουθιέρηδες
κι ούλους τσι μερακλήδες
κι η Κρήτη μας σ’ ανεζητά
γιατί καιρούς τση λείπεις
και λέει…《 είντα εγίνηκες
και δε γιαγέρνεις πίσω
να βάλει πάλι σκολιανά
και κόκκινα βελούδα…
Έσβησ’ ο φάρος που φεγγε
πάλι να ξαναπαίξεις
η γης κι ο κόσμος να σειστεί….》
Ωσάν κι εσένα άρχοντας δεν ξαναβγαίνει άλλος
κι η Κρήτη μας το διαλαλεί πως ήσουνα Μεγάλος…
