Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης
Στη στράτα για τον μεσσαρίτικο κάμπο, λίγο πριν την Αγία Βαρβάρα, στα δεξιά μου και πολύ ψηλά, είδα τον Άγιο Παντελεήμονα του Πρινιά.
Ένα εκκλησάκι που λες και κρέμεται από τον ουρανό.
Σταμάτησα το αυτοκίνητο και αμόλαρα το νου μου, χωρίς χαλινάρια και ντροπές.
Ίσαμε μισόν αιώνα πίσω εκάλπασε ο νους, φτάνοντας στο αγαπημένο τότε.
Τότε που το κορμί διαφεντεύονταν από την άγια παιδική φαντασία και όχι από την καταραμένη μεγαλίστικη λογική.
Ξαναγύρισα σ’ εκείνο το καλοκαίρι που έκανα διακοπές στο αγαπημένο χωριό των αγαπημένων αθρώπων.
Τότε, που, αμούστακο κοπελιδάκι, βάλθηκα να σκαρφαλώνω στην Πατέλα, για να φτάσω στον Άη Παντελεήμονα.
Χαμογελώ που το ξανασκέφτομαι, μα αυτή είναι η αλήθεια. Ήθελα να φτάσω στην κορφή, για να σταυρωθώ, σαν τον Χριστό.
Ή πολύ αρρωστημένο ήτανε το παιδικό μυαλό μου ή πολύ αρρώστησε μετά που μεγάλωσα.
Απάντηση δε μπορώ να δώσω.
Κάποτε έφτασα στην κορφή της Πατέλας.
Ίλιγγος μου ‘ρθε στο τόσο ύψος του παιδικού μου Γολγοθά.
Έκατσα να ξαποστάσω στη σκιά του Άη Παντελεήμονα και σε κείνη τη σκιά έζησα ένα από τα μεγαλύτερα δράματα των μικράτων μου.
Συνειδητοποίησα πως ναι μεν εγώ ήθελα να σταυρωθώ σαν τον Ιησού Χριστό, πλην όμως στην κορφή δεν υπήρχε άθρωπος γεννημένος για να με σταυρώσει!.
Αυτή η συνειδητοποίηση, ήτανε χειρότερη και απ’ αυτή καθ’ αυτή την επιδιωκόμενη σταύρωσή μου.
Πέρασαν τα χρόνια, πέρασαν οι δεκαετίες και να ΄μαι τώρα ν’ αντικρίζω ξανά τον Άη Παντελεήμονα στην κορφή της Πρινιανής Πατέλας και να χαμογελώ σε τούτη τη σκέψη:
Τότε που ήθελα να σταυρωθώ, δεν υπήρχε άθρωπος να με σταυρώσει.
Σήμερα που δεν θέλω να σταυρωθώ, μιλιούνια είναι οι σταυρωτήδες μου, πανέτοιμοι να με σταυρώσουν.
Πηγή: Stratakis Mixalis
