Του Μιχάλη Στρατάκη
Τ’ Άη Αντωνιού, μεγάλη η χάρη του, είναι σήμερο.
Ξακουστός Άγιος που ‘χει αμέτρητα κονάκια σ’ όλη τη χώρα για να μπορεί να βλογάται.
Ένα από τα μιλιούνια κονάκια του, είναι ο σπηλαιώδης ναός στο φαράγγι της Πατσού, στο Αμάρι του Ρεθύμνου.
Εκειά με βγάνουνε συχνά τα ζάλα μου.
Εκειά, απού κόσμος πολύς πάει να προσκυνήσει τον Άη Αντώνη.
Μα εγώ, πάω και προσκυνώ ένα πανάρχαιο θεό, απού δεν έχει μήτε μια πατουχιά δικό του κονάκι.
Τον Ερμή τον Κραναίο.
Προς τιμήν του είχε δημιουργηθεί, προ αμνημονεύτων χρόνων, αυτό το αρχαίο ιερό και για χρόνους αμνημόνευτους, ο θεός Ερμής λατρευόταν σ’ αυτή τη σπηλιά.
Μέχρι που ήρθαν κάποιοι βέβηλοι και γκρεμοτσακίσανε στο βάθος του φαραγγιού τον αρχαίο θεό, τον βωμό λατρείας του γεμίσανε με κονίσματα, σταυρούς και θυμιατίρια, μετατρέψανε τον βωμό σε ναό και τονε χαρίσανε πεσκέσι στον Άη Αντώνη, δίχως να ρωτήξουνε κιανένα.
Εγώ, τον Ερμή τον Κραναίο προσκυνώ, κάθε που πάω.
Γιατί το άδικο με πνίγει.
Κι εκείνοι απού το κάμανε, έπρεπε να κατέχουνε πως ‘’το άδικον ουκ ευλογείται’’.
Γιατί μεγάλο άδικο κι έγκλημα είναι να μακελεύεις τον Πολιτισμό και την Ιστορία, γκρεμοτσακίζοντας τους στο φαράγγι της «αγιοσύνης».
Μήτε κι εκείνοι απού το κάνουνε βλογούνται κι ας κάνουνε χαχαλιές τση σταυρούς.
Και μια φωνή μέσα μου μου λέει, πως μήτε και ο Άη Αντώνης χαίρεται κι αγαλιάζει για τούτη την αδικία που εγίνηκε.
Πηγή: Stratakis Mixalis
