Ο οικισμός Ράφτης βρίσκεται Νοτιανατολικά της Γέργερης, κοντά στον επαρχιακό δρόμο Ηρακλείου-Μοιρών.
Βρίσκεται χτισμένος σε ένα πολύ όμορφο μέρος, ανατολικά από τον Ληθαίο ποταμό με θέα τον κάμπο της Μεσαράς.
Είναι χαρακτηριστικό πως πάνω από τον οικισμό βρίσκεται “ο κούλες”, στρατιωτικό παρατηρητήριο των Τούρκων.
Το χωριό είναι ακατοίκητο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Με βάση τις αφηγήσεις των κατοίκων, το χωριό κτίστηκε είτε από τους Ενετούς είτε από τους Τούρκους.
Αλλά σύμφωνα με έγγραφο του 1414 το χωριό Ράπτης είναι ενετικό και το μοιράζονται ο Νικόλαος Dandulo και ο Ανδρέας Καλικάς.
Ο τρόπος ζωής ήταν παραδοσιακός. Στην κατασκευή των σπιτιών έχουν χρησιμοποιηθεί φυσικά υλικά (πελεκόπετρες) από κοντινή περιοχή.
Μοιάζει στο χωριό αυτό να σταμάτησε το ρολόι του χρόνου πριν από 40 χρόνια, αφού ο οικισμός έμεινε σχεδόν ανέπαφος τα χρόνια αυτά.
Με την έννοια αυτή ο οικισμός αποτελεί το συνδετικό κρίκο με μια εποχή που έχει φύγει και φαίνεται πως δε θα ξανάρθει.
Σήμερα, εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης τελέστηκε Θεία Λειτουργία στον ομώνυμο Ιερό Ναό του οικισμού.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Πατρίδα» της 8/8/2007 (cretablog.gr):
Υπήρχαν δύο γειτονιές η πάνω και η κάτω ορθόδοξη και καθολική μαζί με τις εκκλησίες τους. Η πάνω εκκλησία ο Άγιος Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη των καθολικών με το οικόσημο της ενετικής οικογένειας ακόμη εντοιχισμένο, η κάτω εκκλησία ο Άγιος Γεώργιος των ορθοδόξων με την σπάνια για την Κρήτη αρχιτεκτονική (ανάποδος σταυρός), με τη σαλιτζάδα, ένα κτίσμα με πολλά καμαρωτά διαμερίσματα, χαμάμ ίσως. Τμήμα σίγουρα μιας πολυτελούς έπαυλης, με την πάνω βρύση, που εξακολουθεί να τρέχει νερό από εκείνα τα χρόνια με ένα καταπληκτικό υδρομακευτικό σύστημα, που ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί και με πολλούς θρύλους και ιστορίες για του Άγ. Νίκωνα τον μετανοείτε, που λένε ότι ήταν η έδρα του, ιστορίες από τον καιρό της Τουρκοκρατίας, που αργότερα το χωριό γνώρισε μια νέα άνθηση, που το μαρτυρούν πολλά κτίσματα της εποχής και ιδιαίτερα το φρούριο Κούλες, πολύ κοντά στο Ράφτη.
