Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Μαμάκης
Ανήμερα των Φώτων, οι κωδωνοκρουσίες του φωτός μοιάζουν να ταξιδεύουν ανάμεσα στις κορυφές του χιονισμένου Ψηλορείτη, αγκαλιάζοντας την ιερότητα της ημέρας.
Ηχούν βαθιά, σαν να ξυπνούν την ψυχή του βουνού. Το φως τρέχει στις κορυφές, γλιστρώντας πάνω στο παγωμένο πέπλο του εν είδη χιονιού ύδατος. Μια ιερή δόνηση πλημμυρίζει τον αέρα, καθώς ο ήλιος ζωγραφίζει λαμπερά μονοπάτια πάνω στο λευκό τοπίο. Η φύση και ο ουρανός γιορτάζουν μαζί, σ’ ένα αιώνιο κάλεσμα καθαρμού και αναγέννησης.Το λευκό του χιονιού αντανακλά το φως, σαν να συμμετέχει κι αυτό στη γιορτή, ενώ ο αέρας φέρνει μια αίσθηση καθαρότητας και αναγέννησης. Είναι σαν ολόκληρη η φύση να συμμετέχει στον εορτασμό, με κάθε χτύπο της καμπάνας να συντονίζεται με τον παλμό του κόσμου.
Έτσι ο Ψηλορείτης, σκεπασμένος από την απλότητα και το μεγαλείο του χιονιού, έμοιαζε σήμερα με άγιο προσκυνητάρι.
Στιγμές γεμάτες μυσταγωγία, όπου ένας απέραντος Θεός στην πλάση αυτή μόνος ιερουργεί και μεγαλυνει, όπου ο άνθρωπος νιώθει μικρός μπροστά στο άπειρο της φύσης και στην πνευματικότητα της ημέρας.
Το φως που φωτίζει εδώ δεν είναι μόνο μια λάμψη· είναι μια παρουσία, μια υπόσχεση ότι το σκοτάδι δεν κρατά για πάντα. Φωτίζει μονοπάτια, γεμίζει χώρους με ζεστασιά και δίνει ψυχή στα παγωμένα γλυπτά της φύσης. Είναι η σπίθα που γεννά ιδέες, η αχτίδα που φέρνει ελπίδα και η φλόγα που κρατά ζωντανά τα όνειρα. Το φως εδώ είναι ζωή, είναι η δύναμη που αγκαλιάζει και αναδεικνύει την ομορφιά.
Εδώ, κάθε ανάσα είναι δώρο, κάθε εικόνα μια αποκάλυψη. Η γη μοιάζει να γιορτάζει την αρμονία της ύπαρξης, ενώ ο άνθρωπος, μικρός και μεγάλος μαζί, γίνεται μέρος μιας ιερής στιγμής που συνδέει το τώρα με το αιώνιο.
Από εδώ, από τα 2456 μέτρα, εύχομαι, το φως της αγάπης και της ειρήνης να διαλύσει τα σκότη που απειλούν την ανθρωπότητα και να αγγίξει τις καρδιές όλων μας!
