Της Χαριστή Φανουράκη Κουκουμπεδάκη
Έφυγε μια καλή και αγαπημένη φίλη μάνα τεσσάρων γιατρών για το μακρινό ταξίδι της αιωνιότητας, η κυρία Αθηνά Καλογριδάκη…
Μάνα του αγαπημένου μας γιατρού του Κέντρου Υγείας Μοιρών, Μανώλη Καλογριδάκη…
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά της και να έχει καλή ανάπαυση ψυχής….
Θέλω να της αφιερώσω λίγα λόγια μα όσο και να προσπαθώ είναι φτωχά.
Πως να μιλήσω για μια τέθια γυναίκα που στάθηκαν μαζί με το σύζυγό της Ηρακλή, βράχοι για να σπουδάσουν 4 παιδιά, να τα δουν επιστήμονες γιατρούς μα και ανθρώπους σεβαστούς και άξιους πάνω απ’ όλα στην κοινωνία μας…
Αφιέρωμένο στη μνήμη σου αγαπημένη και αξέχαστη….
Μισεύγεις φιλενάδα μου για τ’ άδη το ταξίδι
κι η φεύγα σου στα χείλη μας φήνει χολή και ξύδι….
Μισεύγεις και το ταίρι σου
φήνεις τ’ αγαπημένο
δίχως αγάπης συντροφιά
θλιτό κι ορφανεμένο…
Μάνά ‘σουνα που σπούδαξες
τα τέσσερα παιδιά σου
και τα ‘χες ρόδα στο μπαξέ
κι εχαίρουντο η καρδιά σου….
Κι εγίνανε καλοί γιατροί
κι άξιοι στην κοινωνία
του κόσμου να χαρίζουνε χαμόγελα κι υγεία…
Κι εδώκανε τον όρκο ντως
πιστά στον Ιπποκράτη
να θεραπεύγουν τσ’ άρρωστους απού ‘ναι στο κρεβάτι…
Τέθιες μανάδες σαν κι εσέ δύσκολα βγάνει η φύση
γι’ αυτό πουλί δε διασφαλά γλυκά να κελαηδήσει…
Τα δέντρη γείραν τα κλαδιά κι εκείνα και πενθούνε
και τ’ αγριμάκια λούπαξαν κι άκρα σιγή βαστούνε…
Και τ’ άνθη εμαραθήκανε στον απομισεμό σου
κι ως και τα πετροχάρακα κλαίνε για το χαμό σου…
Μαύρο βελούδο έβαλε
ο ουρανός και κλαίει
κι ο κοτσιφός λυπητερό σκοπό λαλεί και λέει…
Θλιμένο είν’ το ταίρι σου
και στέκει σε μιαν άκρη
κι από τα μάθια ποταμός
τρέχει καυτό το δάκρυ…
Και τα παιδιά σου κλάημενα είναι και λυπημένα
ποιός χάνει μάνα μη θρηνεί
να μου το πει κι εμένα…
Ποιός σα μισέψ’ η μάνα ντου δε στένει μοιρολόι
που μια ζωή η φεύγα τζη τα σωθικά του τρώει…
Ποιά χείλη μάνα δε θα πουν σα θα βρεθούν σε μπόρα
και ποιός δεν κλαίει σα θα ‘ρθει του μισεμού τζ’ η γι-ώρα….
Ποιός τελευταίον ασπασμό τση μάνας του θα δώσει
μην πει την έρμη ντου καρδιά πως δε θα την πληγώσει…
Καλογριδάκη Αθηνά….όποιος κι ανε γροικήσει
από καρδιάς συχωρεμό τ’ αχείλι ντου θ’ αφήσει…
Άγια κάνω προσευχή στον Πλαστουργό Πατέρα
να σ’ έχει στον παράδεισο
να σου βαστά τη χέρα….
Και να ‘σαι με τα Χερουβίμ
στη μπάντα τη δεξά ντου
ύμνους να λες χερουβικούς
να χαίρετ’ η καρδιά ντου…
Τση σκέψης μας το θυμιατό θα μοσκολιβανίζει
και το καντήλι τση καρδιάς δάκρυα θα γεμίζει,
οντε θα σου θυμούμαστε κόρη τση καλοσύνης
που αγάπη όπου γνώριζες…εκάτεχες να δίνεις….
Αιωνία σου η μνήμη…..
αξιομακάριστη….
