Γράφει η Στέλλα Καδιανάκη
Ξαφνικά η φλέβα σταμάτησε να χτυπά… και μαύρισε τα πέταλα των λουλουδιών.
Η καρδιά χάρισε απλόχερα τον χτύπο της… στον ρυθμό της καμπάνας.
Το κόκκινο χρώμα της ύπαρξης, έφυγε, αγκάλιασε τις πασχαλίτσες κι άλλαξε τα φτερά τους.
Κι η ανάσα, η τόσο ζωηρή ανάσα, παραδόθηκε…και πάγωσε την άνοιξη μας.
Κι ήλιος έπαψε να ζεσταίνει τις ψυχές μας.
Κι η Πασχαλιά δεν μυρίζει πια όπως πριν.
Η θλίψη άπλωσε προσεκτικά το πέπλο της και μας τύλιξε με ευλάβεια.
Ο αέρας κουβάλησε στη πλάτη του ένα βλέμμα, γεμάτο ένταση, γεμάτο ζωή.
Μα που το πάει;;;
Για που το βάλε;;;;
Και κοιτάζω τον ουρανό και σιγοτραγουδώ:
“Να μπορούσα στα σύννεφα να χα εγώ βενζινάδικο”….!!!!!
Και σκέφτομαι: Κάνεις δεν σκέφτηκε να ανοίξει βενζινάδικο στον ουρανό;;;
Έπρεπε να πας να ανοίξεις εκεί το δικό σου;;;
