Του Χρήστου Λενιδάκη
Μην κλαίτε για το Νικολή, που λέγαν Μαρτσαλιώτη,
γιατί μες στον Παράδεισο, θέση θα έχει πρώτη.
Ήτανε ελεήμονος, όλους τους αγαπούσε,
εσήκωνε πολλούς σταυρούς, μα δε βαρυγκωμούσε.
Τσι Όσιους του Κουδουμά, είδε σε οπτασία
και δίπλα από το Μάρτσαλο, τους έχτισε εκκλησία.
Τον Όσιο Χαράλαμπο, έσμιξε ένα βράδυ
κι ολονυχτής εψάλανε κι έφυγε στο σκοτάδι.
Είδε την Παναγία μας και του ‘πε για τον καρκίνο
και πως τν λόγο θα ΄χενε τον τελικό για εκείνο.
Και όντως έτσι έγινε και στα γενέθλιά τση,
τον έβαλε η Παναγιά, με΄σα στην αγκαλιά τζη.
Δυο εκκλησίες έχτισε, έγραψε και βιβλία
και δίπλα του ακούσανε, πολλοί την ευωδία.
Ήτανε Άγιος Χριστιανός και τέλειος πατέρας,
άχι κι εγώ να του μιαζα, στι άκρες τση μιας του χέρας.
