Γράφει η Χαριστή Κουκουμπεδάκη
Ποιός δεν πονεί, ποιός δε θρηνεί και δάκρυα ποιός δε βγάνει
στου Χάρου τα καμώματα, σ’ ετσά βαρύ ντουμάνι…
Να πα σκοτώσει τέθιο νιό κι ετέθιο παλληκάρι
τση μάνας και του κύρη ντου μοναχοκανακάρη…
Που εβάστα το λαούτο ντου κι εζήλεψέ ντου ο Χάρος
και του στεσε παραχωσά ο ‘πίβουλος κουρσάρος…
Σε γάμο ήτ’ οληνυχτίς και σε χαρά μεγάλη
μα ο Χάρος παρακάτσευγε για να τονε ξεβγάλει…
Στη στράτα λουποχώστηκε με φονικό κοντάρι
κι αλύπητα εσαΐτεψε τούτο το παλληκάρι…
Απού ‘τονε νερατζανθός σ’ ολάνθιστο περβόλι
κι έφεγγε κι ελαμπύριζε σαν τση Λαμπρής τη σκόλη…
Κι έπαιζε το λαούτο ντου κι εμάγευγε τσ’ αθρώπους
Κι όπου επάθειε πρέπιζε τσι Κρήτης μας τσι τόπους…
Κι η φεύγα ντου βαριά πληγή άνοιξε που δεν κλείνει
μα η θύμησή ντου σ’ όλους μας αθάνατη θα μείνει…
