Γράφει η Χαριστή Φανουράκη – Κουκουμπεδάκη
Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο αγαπητός φίλος και ρούκουνας της Κρητικής μας παράδοσης και γιατρός Μανώλης Παπυράκης…
Κλαίνε οι Κορφές η γενέτειρά του, κλαίει το Ρέθεμνος όπου κατοικούσε, κλαίει μια Κρήτη που έχασε το στήριγμά της, κλαίει ο κόσμος που τον είχε συναναστραφεί…
Καλό σου ταξίδι και ο παράδεισος να σε υποδεχτεί υπίδειγμα της ανθρωπιάς!
Συλλυπητήρια στην οικογένειά του…
“””Γιατίίί να φεύγουν οι καλοί κι οι γι-άξιοι αθρώποι
Πεντάρφανοι να μένουνε τούτης τση γης οι τόποι””””
“”””Ριζίτικο”””
Χάρε για δε χορταίνεις μπλιο
γιάντα τσι ξεδιαλέγεις
τσ’ αθρώπους που το νάμι ντως
σ’ ένα ντουνιά γροικάται
κι απού φορούν την αθρωπιά
βαστούν το μερακλίκι
και λιονταροπαλεύγουνε να σώσουνε τον κόσμο…
Και την ευθύνη σκώνουνε στον ώμο σα μιγόμι
κι έχουν τη μπέσσα μια ζωή και τηνε κουβαλούνε…
Αγλακιστός εκόπιασες
στον κόσμο τον απάνω
Χάροντα κι εσαΐτεψες
άντρα κανακεμένο
απ’ ούλοι του βαστούσανε σέβος μα και χατήρι,
τον άρχοντα, τον Κορφιανό
του Ρέθεμνους το κάλλος
και το γιατρό τον άξιο Μανώλη Παπυράκη,
απού τονε τση προσφοράς
και τση παράδοσής μας
φτάγερος
πετρορούκουνας
στο χτίρι το μεγάλο…
Κι ορφάνεψες τσι τόπους μας κι ο Ψηλορείτης κλαίει
κι η Κρήτη ετζεμπερώθηκε κι έβαλε πάλι μαύρα,
τ’ αγρίμια ελουπάξανε σωπάσαν τα πουλάκια,
ο ουρανός νεφάλιασε, φύλλο δεντρού δε σιέται
κι η φύση μαύρη φορεσά
τούτη την ώρα βάνει,
γιατί πενθεί το μερακλή
την αρχοδιά του κόσμου…
Επαραγάδευγές τονε Χάροντα μακελάρη
κι άνοιξες τσι καστρόπορτες
και χάνι τσ’ έχεις κάμει,
για να περάσει ο εγλετζές το γλέντι να κινήσει
να τονε βάλεις στην ομπρός
μερά για να χορέψει
οι μερακλήδες να σκωθούν
τ’ άδη να του κλουθούνε
τρικούβερτο να στέσουνε
γλέντι με δέκα δίπλες,
μέρες και μήνες να γλεντούν
παρέες να στελιώνουν
στη μέση να τον έχουνε
να λέει μαντινάδες…
Χάροντα να κουζουλαθείς
σαν τονε παρεΐσεις
να πεις πως κρίμας ήτονε να μας τονε στερήσεις,
το χρυσοφτερουγάρη αητό….
Χάροντα στσι καλύτερους τσι σαΐθιές ξαμώνεις
πρέπως τσι θες στον άδη σου να τσι ‘ποκαμαρώνεις…
