Κείμενο αφιερωμένο στη μνήμη του Μανώλη Παραδάκη, γραμμένο από συναδέλφους του που φοίτησαν μαζί στην Παιδαγωγική Ακαδημία Μυτιλήνης:
Πρωτομαγιά `63
Πρώτο έτος στην Παιδαγωγική Ακαδημία Μυτιλήνης. Εργασία στην Παιδαγωγική
Ψυχολογία. Σήμερα -δεκαετίες μετά- της μνήμης δέσμιος ξαναγυρίζω στην
πρωτομαγιά του1963.
Είχε ματαιωθεί (λόγω της εργασίας) ο από μέρες πριν, προγραμματισμένος περίπατος με παρέα συσπουδαστών σε ανθοχώραφα με σπίνους και άλλα φτερωτά που κελαηδούν ωραία.
Η εργασία δεν το επέτρεψε.
Έτσι οι Πελοποννήσιοι Αντρέας και Γιώργος, ο Μανώλης και ο γράφων δεν πέρασαν την πρωτομαγιά στην ύπαιθρο.
Πήγα στο σπίτι του αγαπητού μου φίλου Μανώλη και τον κοίταξα με περιπαικτικό
ύφος.
Μου ανταπέδωσε το ύφος λέγοντάς μου: « Μωραϊτη, κάθισε κάτω και ξέχνα του λούλουδα και τα ωδικά πτηνά. Εδώ έχουμε δουλειά με φούντες».
Τέλειωσε η περίφημη εργασία κατά το σούρουπο, και άρχισε ο Μανώλης τα κρητικά τραγούδια και ο γράφων τα Μωραϊτικα. «Ωραία» πρωτομαγιά!.
Χωρίς εξοχή, περίπατο, λουλούδια και ωδικά πτηνά.
Ο περίπατος της παρέας έγινε δυο μέρες αργότερα, ήταν ωραίος, αλλά στην
επιστροφή μάς έπιασε ξαφνική μπόρα, βραχήκαμε λίγο, αλλά και γλιτώσαμε το
μεγάλο μουσκίδι χάρη στον Γιώργο που θυμήθηκε ότι σε πενήντα μέτρα υπήρχε
ένα μικρό κτίριο με ανοιχτή πόρτα πάντοτε για στέγαση αυτοκινήτου.
Περάσαμε μια ώρα με πειράγματα και γέλια.
Αλησμόνητε Μανώλη.
Αυτό το κειμενάκι ας είναι το στερνό μας αντίο.
Όσο θα ζούμε θα σε θυμόμαστε με αγάπη όλοι οι συσπουδαστές μας.
