Του Μανόλη Κ. Μακράκη*
Απεβίωσε στις 30 Σεπτεμβρίου και ενταφιάστηκε την επομένη στη Βιάννο, όπου έγινε η εξόδιος ακολουθία, ο συνταξιούχος δάσκαλος Γεώργιος Τρουλάκης.
Tα υγειονομικά μέτρα εξ’ αιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού εμπόδισαν εκατοντάδες ανθρώπων να παρευρεθούν για να τον αποχαιρετίσουν να του πουν το ύστατο χαίρε, το τελευταίο αντίο και να τον συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία.
Ο εκλειπών αποδήμησε πλήρης ημερών στα 97 του χρόνια. Αντίκρισε το πρώτο φως του ήλιου στην ιστορική Βιάννο. Γεννήθηκε το 1924. Ήρθε στον κόσμο σε δύσκολους καιρούς. Ήταν τα πέτρινα χρόνια του Μεσοπολέμου, δύο μόλις χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και τη δυσκολία του ελληνισμού να ορθοποδήσει. Έζησε τον εφιάλτη του ελληνοϊταλικού πολέμου και της γερμανικής Κατοχής. Μεγάλωσε τα μαύρα εκείνα χρόνια και βίωσε αυτούς τους δύσκολους πολεμικούς και μεταπολεμικούς καιρούς.
Ο δρόμος του δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.
Μετά την φυγή των κατακτητών αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Βιάννου το 1945. Ήταν τα πρώτα δύσκολα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας. Όσοι ήθελαν να ξεφύγουν από τη ένδεια των πέτρινων εκείνων χρόνων σε ένα φτωχό τόπο έπρεπε ή να μεταναστεύσουν ή να σπουδάσουν. Ο Γιώργος όντας επιμελής & φιλοπρόοδος μαθητής αγωνίστηκε και πέτυχε το δεύτερο, σε μια εποχή που η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν ήταν ούτε αυτονόητη, ούτε εύκολη.
Μετά την αποφοίτησή του από το εξατάξιο Γυμνάσιο σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου απ’ όπου αποφοίτησε το 1947.
Ακολούθησε η εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων προς την πατρίδα. Στη συνέχεια η αρχή της εκπαιδευτικής του σταδιοδρομίας.
Μιας πορεία ευθύγραμμη, χωρίς λοξοδρομήσεις και παρεκκλίσεις από τις αρχές και τις αξίες του.
Αφετηρία, η ύσπληγα του σταδίου, το 1950 ο νομός Καστοριάς. Δημοτικό Σχολείο Πολυκέρασου και στη συνέχεια Μεταμόρφωσης. Ακολούθησαν ο νομός Χανίων Περιβόλα και Πλακάλωνα, και ο νομός Ηρακλείου: Μουρνιά, Καραβάδος (1960-66), Περβόλα Χόνδρου, Λουτράκι, Άνω Βιάννος.
Έλαβε το βαθμός του Δ/ντή και υπηρέτησε στην Κονταριώτισσα Πιερίας, στον Πειραιά, στα Βορίζια Ηρακλείου και στην Άνω Βιάννο τελευταίο σταθμό μιας τριανταδιάχρονης εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας, ευδόκιμης και καρποφόρου, συνταξιοδοτούμενος το 1982.
Πιστός στην προτροπή του ποιητή: «κτίστε σκολειά, απλόχωρα μεγάλα, γερά θεμελιωμένα », μαχόμενος με σθένος και πείσμα κατάφερε την ανέγερση με αυτεπιστασία διδακτηρίων, εξοικονομώντας ταυτόχρονα ένα μεγάλο ποσό (πόρους) για το ελληνικό δημόσιο.
Με συναίσθηση της ευθύνης της υψηλής αποστολής του, υπήρξε παράδειγμα φιλοπονίας και ευσυνειδησίας. Άοκνος, ευγενής, πρόθυμος και κατηρτισμένος παιδαγωγικά. Με άρτια εγκυκλοπαιδική και παιδαγωγική μόρφωση, προσπαθούσε ν’ ανοίξει δικούς του παιδαγωγικούς δρόμους. Με διδακτικό τάλαντο, δίδασκε με ηρεμία, ευδιαθεσία, σαφήνεια και μειλιχιότητα, προσαρμόζοντας ανάλογα με τις περιστάσεις και το επίπεδο των μαθητών, το διδακτικό του έργο.
Υπήρξε αειθαλής, δραστήριος, ακμαίος. Παιδαγωγός με οίστρο για το έργο του και τον υψηλό του στόχο να σμιλέψει, να διαπλάσει ψυχές και να κάνει καλύτερο αυτόν τον κόσμο. Κι έγινε η καιόμενη λαμπάδα που σκορπούσε φλόγα και φως, αναλισκόμενος και φθειρόμενος για να ζεστάνει και να φωτίσει τους μαθητές του.
Τους αγαπημένους του μαθητές, αυτές τις αθώες, ψυχές με τα καχεκτικά σώματα, δείγματα πέτρινων καιρών, που η καθεστυκυία νοοτροπία τα ήθελε καθηλωμένα στην ύπαιθρο. Όντας παιδιά γεωργών έπρεπε να γίνουν γεωργοί! Ο Τρουλάκης τους έδωσε τα εφόδια, την ώθηση και τα κίνητρα, ενθαρρύνοντάς τα και κατορθώνοντας να πείσει τους γονείς τους να τα στείλουν στο Γυμνάσιο της Βιάννου. Να ξεφύγουν από τη μιζέρια, να έχουν ένα καλύτερο αύριο. Ο Τρουλάκης τους άνοιξε τις πόρτες και τα παραθύρια ενός καλύτερου κόσμου.
Υπήρξε η προσωποποίηση της συνέπειας και της ευσυνειδησίας.
Στις μνήμες όλων των κατοίκων του Καραβάδου έχει μείνει ανεξίτηλη η σκηνή της τρομερής καταιγίδας που έφερε πολλές βροχές και έκανε το Μπαρίτη ποταμό να σέρνει πλημμυρίζοντας τις κοίτες του. Ο Δάσκαλος όμως ο Τρουλάκης στις επάλξεις του αγώνα ! Ξύπνησε άγρια χαράματα, πήρε το λεωφορείο για τη Μάρθα και από εκεί πεζός υπό βροχή στον Καραβάδο. Ανύπαρκτη η γέφυρα, αδύνατη η διάβαση στην αντίπερα όχθη για το χωριό. Οι Καραβαδιανοί του έστειλαν ένα μουλάρι για να περάσει, από το ‘πέραμα’ στη θέση Πονέντε. Αφού το ίππευσε προσπαθούσε να διαβεί το πλημμυρισμένο & επικίνδυνο ποτάμι, με το απέναντι πλήθος να του φωνάζει αγωνιώντας: «κουράγιο δάσκαλε !!!!». Τον παράσυραν όμως τα θολά ορμητικά νερά και τον μετέφεραν ημιλυπόθυμο εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, σ’ ένα σημείο όπου λίγες πικροδάφνες τον συγκράτησαν και τον κράτησαν ζωντανό .
Γι’ αυτό η αγάπη και ο σεβασμός των μαθητών προς το πρόσωπό του κράτησε όσο ζούσε και οι μαθητές θα τον κρατήσουν παντοτινά στη μνήμη τους.
Διαιρούσε την ψυχή του στην τάξη, αφαιρώντας αντιξοότητες, προσθέτοντας ελπίδες πολλαπλασιάζοντας όνειρα.
Έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης και αγάπης από τους συναδέλφους του. Συμμετείχε σε κάθε φιλανθρωπική και εκπολιτιστική κίνηση. Οργάνωσε πολλές σχολικές εορτές. Κατακτούσε μαθητές γονείς αλλά και τους προϊσταμένους του, τους επιθεωρητές.
Υπήρξε όχι μόνο άρτιος δάσκαλο, αλλά άριστος οικογενειάρχης ιδανικός σύζυγος, στοργικός πατέρας και παππούς.
Αγάπησε και παντρεύτηκε το 1956, τη γυναίκα της ζωής του, την αγαπημένη του Μαρίκα Παπαδάκη, μια ευγενή, ενάρετη και πάντα χαμογελαστή κοπέλα, που στάθηκε πάντα στο πλευρό του και αποδείχτηκε πιστή σύζυγος και άξια μητέρα. Εργάστηκαν με συνέπεια και τιμιότητα κερδίζοντας την εκτίμηση και το σεβασμό των κοινωνιών στις οποίες διαβίωσαν.
Με υπομονή, αγάπη, αλληλοσεβασμό & ομόνοια κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια άριστη οικογένεια. Να αποκτήσουν δύο παιδιά. Το Γιάννη άριστο επιστήμονα γεωπόνο και τη Ζωή σπουδαία ιατρό.
Τα ανάθρεψαν με περισσή αγάπη και τα γαλούχησαν με τα νάματα της παράδοσης και των πατρογονικών αξιών καθιστώντας τα όχι μόνο επιστήμονες, αλλά ανθρώπους με ήθος. Κι εκείνα με τη σειρά τους δημιούργησαν δύο υποδειγματικές οικογένειες χαρίζοντάς τους τέσσερα υπέροχα εγγόνια. Τον ευχαριστούμε για την προσφορά αυτών των παιδιών και εγγονιών στην κοινωνία μας.
Υπήρξε ιδιαίτερα κοινωνικός και καλοσυνάτος άνθρωπος, πιστός σύζυγος, στοργικός πατέρας, πράος και άκακος με τους συνανθρώπους του. Έζησε σύμφωνα με τις επιταγές και τα προτάγματα του ανθρωπισμού με αγάπη προς τον πλησίον, βίον ανεξίκακον και χριστιανά τα τέλη της ζωής του. Υπήρξες παλλικάρι. Αν και ενενηντάχρονος κατόρθωσε να τρέψει σε φυγή επίδοξους ληστές που εισέβαλαν στο σπίτι του.
Ο δάσκαλος Γεώργιος Τρουλάκης ήταν ευπατρίδης. Η παιδεία του οφείλει πολλές χάριτες. Γιατί υπήρξε ευλαβής και ευσεβής της θεράπων.
Σήμερα σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς με πολλαπλές κρίσεις να μας μαστίζουν, να μας δέρνουν ανελέητα, κρίσεις οικονομικές-υγειονομικές-πνευματικές, θα πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο και τις αξίες του, ως πυξίδα στη φουρτουνιασμένη μας ζωή.
Αυτές τις ανθρώπινες αξίες που ο εκλειπών ενσάρκωνε. Την αγάπη προς την πατρίδα, την οικογένεια, τα παιδιά. Αυτή την ανθρωπιά του, κρατούμε στιβαρά από εκείνον, σαν πολύτιμη παρακαταθήκη στους δύσθερους και δυσχείμερρους χρόνους που διαβιούμε.
Με το φωτεινό του παράδειγμά του εγκαταλείπει αυτόν τον κόσμο όλβιος, μακάριος, πλούσιος μ’ όσα γεύτηκε, πλουσιότερος όμως μ’ όσα πρόσφερε. Αφήνει φεύγοντας μια σπουδαία παρακαταθήκη στην εκπαιδευτική κοινότητα και σ’ ολόκληρη την κοινωνία ένα λαμπρό παράδειγμα ήθους, επαγγελματικής ευσυνειδησίας και εργατικότητας.
Εγκατέλειψε το μάταιο, αλλά όμορφο, αυτό κόσμο. Άφησε τους δροσερούς πλατάνους και τις βιαννίτικες στράτες. Τα ανηφορικά καλντιρίμια της Βιάννου, τις σκάλες τ’ Αΐ Γιωργιού. Τις ρύμες της Πλάκας. Την γεμάτη ηρεμία και φως παραλία του γιαλού. Τη γη του Κερατόκαμπου όπου έζησε μετά τη συνταξιοδότησή του. Τους καφενέδες και τις γειτονιές, τοπία κι’ ακρογιαλιές μιας γης αγαπημένης. Αφήνει τα επίγεια κι ανεβαίνει στα επουράνια. Στους δρόμους τ’ ουρανού και τις γειτονιές των αγγέλων. Εκεί σε κάποιο πέτρινο πεζούλι, των ανηφορικών σοκακιών, όπως εκείνα που μοιραζόταν στη ζήση του στη Βιάννο, θα συναντήσει τους αγαπημένους του γονείς, τ’ αδέλφια του, την αγαπημένη του Μαρίκα για να τους μεταφέρει τα νέα και την πρόοδο παιδιών κι εγγονιών. Θα τους μιλήσει για τους συγγενείς και φίλους που έφτασαν στη Βιάννο να τον ‘συναποβγάλουν’. Για την εκτίμηση, « το ψήφος του κόσμου » στο σπιτικό του, στο πρόσωπό του, στα παιδιά κι εγγόνια του.
Κι εμείς θλιμμένοι στα επίγεια με πίκρα να σ’ αποχαιρετούμε : Καλό ταξίδι άξιε Δάσκαλε. Θα μείνεις για πάντα στην καρδιά και στη μνήμη μας.
* Ο Μανόλης Κ. Μακράκης είναι διδάκτορας του Παν/μείου Ιωαννίνων, συγγραφέας και Δ/ντής Α/θμιας Εκπ/σης νομού Λασιθίου
Πηγή: viannitika.gr
Ο Δάσκαλος Γιώργος Τρουλάκης (κέντρο άνω σειρά) στο Δημοτικό Σχολείο Καραβάδου το σχολ. έτος 1961-62. Το σχολείο λειτουργούσε ως διθέσιο και φοιτούσαν σ’ αυτό πάνω από 60 μαθητές. Αριστερά άνω σειρά η αείμνηστη δασκάλα Ερασμία Κουμάκη-Παπαμαστοράκη
