Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ με το Θέατρο, γιατί με απασχολούσε η σκηνοθεσία Κινηματογράφου και είχα σκοπό να σπουδάσω στο Λος Άντζελες.
Τυχαία συναντώ στο δρόμο τον παιδικό μου φίλο Νίκο Καζή, ο οποίος ήταν τότε τελειόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου και μου λέει:
”Έλα ένα χρόνο στη σχολή, να μάθεις μερικά πράγματα, ώστε να πας καταρτισμένος”.
Έτσι κι έγινε.
Αυτό ήταν.
Δε μπόρεσα ν’ αφήσω το Θέατρο.
Το 1950, ο Φιλοποίμην Φίνος με τον Αλέκο Σακελλάριο με ζήτησαν να παίξω στο φιλμ ”Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν” και αμέσως μετά, με τον Φίνο πάλι και με σκηνοθέτη τον Γιώργο Τζαβέλλα στην ταινία ”Η αγνή του λιμανιού”.
Θυμάμαι αυτές τις δύο ταινίες περισσότερο απ’ ότι θυμάμαι τις άλλες.
Ίσως γιατί τότε υπήρχε μεράκι.
Δουλεύαμε με την καρδιά μας μερόνυχτα και χωρίς πολλά μέσα.
Αργότερα αποκτήσαμε τα μέσα, αλλά χάσαμε το μεράκι.
Ύστερα ήρθε η σειρά μου για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
Να κάνω αυτό που ήθελα πάντα.
Να σκηνοθετήσω μια ταινία.
Η ταινία αυτή ήταν, η ”Συνοικία το όνειρο”.
Για να φτάσω να την κάνω, δούλεψα σε αρκετές ταινίες και μάζεψα χρήματα – γιατί είχα και μια μεγάλη συμμετοχή στην παραγωγή – αφού κανείς παραγωγός δεν δεχόταν να τη χρηματοδοτήσει.
Αυτό το φιλμ το θυμάμαι με συγκίνηση.
Ήταν τρομερές οι δυσκολίες.
Ήταν άγρια η εποχή.
Μας απαγόρευσαν την ταινία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Μας την έκοψε η λογοκρισία και ακόμα και τώρα παίζεται λογοκριμένη γιατί είχαν κόψει το αρνητικό φιλμ.
Με την τότε σύζυγό μου και πρωταγωνίστρια της ταινίας Αλίκη Γεωργούλη, πήγαμε στη Μόσχα το Καλοκαίρι του ’62, προσκεκλημένοι του Υπουργείου Πολιτισμού της ΕΣΣΔ.
Προβλήθηκε η ταινία και εντύπωση μου έκανε η κατάμεστη αίθουσα, η σοβαρότητα και η προσοχή των θεατών, οι λεπτομέρειες τις οποίες έπιαναν και χειροκροτούσαν
και η ζεστασιά του κόσμου.
Με τη ”Συνοικία το όνειρο” πίστεψα πως άρχιζε η πραγματική μου καριέρα πίσω από τη μηχανή ως σκηνοθέτης.
Ρίχτηκα με τα μούτρα και με τους ίδιους συνεργάτες, τον Κώστα Κοτζιά, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Κατράκη, να ολοκληρώσουμε την προετοιμασία της καινούριας ταινίας.
Όμως έπρεπε να βρεθούν κεφάλαια.
Κεφάλαια εγώ δεν είχα, γιατί με τις περιπέτειες της ”Συνοικίας” ήμουν χρεωμένος.
Επειδή ο Φίνος είχε ενθουσιαστεί με την ταινία και μου είχε πει:
”Εδώ είναι το σπίτι σου σαν ηθοποιός, εδώ θα είναι το σπίτι σου σαν σκηνοθέτης”!
Του πάω το σενάριο.
Με χαρά αυτός το παίρνει, το διαβάζει, και την άλλη μέρα μου λέει:
”Τρελός είσαι; Δεν πρόκειται να εισπράξουμε τίποτα από αυτό το φιλμ”.
Το σενάριο το πήγα και σε άλλους κινηματογραφικούς παραγωγούς, όμως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.
Κι έτσι έμεινε να γυριστεί πιο μετά…
Σήμερα, δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να σκηνοθετήσω μια ταινία.
Θυμάμαι, με είχε δει ένας νεαρός και μου είχε πει:
”Αλεξανδράκη γέρασες”.
Και του απαντώ:
”Ευτυχώς, γιατί αλλιώς θα είχα πεθάνει. Πρόλαβα και γέρασα”.
Αλέκος Αλεξανδράκης
Σαν σήμερα, το 2005, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Πρόσωπα
