Έφυγες τόσο αθόρυβα, όσο αθόρυβη και αφανείς ήσουν στη ζωή σου!
Κι ας άφησες πίσω σου σπουδαίο έργο!
Ναι αδελφή Ακακία!
Πηγή ζωής και μάθησης…
Αισθάνομαι την ανάγκη να σ’ αποχαιρετίσω με λίγα λόγια από καρδιάς, πολύ φτωχά όμως για να περιγράψω αυτό που ήσουν για μένα και για εκατοντάδες κοπέλες που μαθητεύσαμε κοντά σου στη Σχολή Κοπτικής Ραπτικής του Βαρδινογιάνειου!
Είχαμε δίπλα μας μια αγία μορφή που δεν αποσπούσε το θαυμασμό, αλλά το σεβασμό!
Ντυμένη την ταπείνωση κατάφερνες να περνάς απαρατήρητη…
Κι εμείς παιδιά τότε δεν μπορούσαμε να αξιολογήσουμε, τον πλούσιο ψυχικό σου κόσμο.
Με πολύ υπομονή και επίμονη, με ηρεμία και καλοσύνη μας μάθαινες να κάνουμε σωστή δουλειά, πιτήδειο ράψιμο, όπως έλεγες.
Ήθελες να μάθομε καλά τη τέχνη μας και χαιρόσουν να μαθαίνεις ότι την αξιοποιήσαμε.
Με τον τρόπο ζωής σου μας δίδαξες την ταπείνωση, την αγάπη την υπομονή!
Αρετές που ακούμπησαν την ψυχή μας…
Ένα ευχαριστώ, είναι λίγο για το θησαυρό που άφησες μέσα μας.
Θα σε θυμόμαστε πάντα σαν ένα Φως σαν μια λαμπάδα που έλειωσε για την αγάπη Του Χριστού ως την τελευταία σταγόνα της…
Καλό Παράδεισο! Αδελφή Ακακία!
Χρυσάνθη Σητεία
