Του Μιχάλη Στρατάκη*
Μόλις τον είδα στα ριζά των Αστερούσιων, συγκλονίστηκα.
Δεν ακουμπούσε πάνω στην αιωνόβια ελιά.
Η ελιά ακουμπούσε πάνω του.
Μάλλον, η ελιά και αυτός, ήτανε ένα.
” Ετούτος είναι ο Θεός τση Κρήτης. Ετούτος είναι ο Θεός μου ” συλλογίστηκα.
” Πατέρα, πε μου μια μαντινάδα ” του ‘πα, με ακατανίκητη πεθυμιά να του φιλήσω τη χέρα.
Δε μου απάντησε αμέσως.
Καπνίσαμε κάμποσους τσιγάρους, αμίλητοι.
Ο γέροντας με ξάνοιγε, μ’ ένα βλέμμα που ακτινοσκοπούσε την ψυχή μου.
Αναστέναξε, πέρασε τη μπαστούνα στην άλλη χέρα και μου ειπε τουτη τη μαντιναδα:
«Στη γκρεμισμένη ντος φωλιά, απάνω κελαϊδούνε.
Γιαυτό ζηλεύγω των πουλιώ κι όχι γιατί πετούνε».
Τότε βεβαιώθηκα πως, ναι, είχα ομπρός μου τον Θεό τση Κρήτης.
Δεν άντεξα.
Έσκυψα και του φίλησα τη χέρα.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι δημοσιογράφος και κατάγεται από τις Γκαγκάλες του Δήμου Γόρτυνας
