Του Μανώλη Ζερβακάκη – Παγούρη
Στεφάνι τς΄ άνοιξης θα βγω στη φύση να το πλέξω…
να πάρω ευχή από το Θιο συγχώρεση του φίλου….
ρόδα να βρω Μαγιάτικα φασκόμηλο και θρίμπα …
σαράντα βότανα να βρω να σάξω Μαγιολήτη….
γάλα και μέλι και νερό από τη φύση Θε μου….
να ψήσω μεσημεριανό φαει σαρανταδέντρι …
κι από σαράντα χρυσανθούς η μέλισσα μαζώνει…..
να βρω στο δρόμο καθαρό νερό από κουτσουνάρι….
να χαιρετήσω χωριανούς φίλους που θα παντήξω….
να πάρω αγάπη στη ψυχή μα και να δώσω κι όλας…..
να πάρω μυρωδιές πολλές άπου μοσκομυρίζει….
ν΄ ακούσω των πουλιών λαλιά νερό στο αργιακακι…..
χιόνι να λιώνει στη κορφή να το θωρεί ο ήλιος……
ν ακούσω λέρια χαμηλά πρόβατα τα φορούνε ….
να δω βοσκούς και γεωργούς να τραγουδούν με χάρη….
να πάρω από τη θάλασσα για το φαει αλάτσι……
να βρω λουλούδια του γιαλού σε πέτρα φυτρωμένο …
που γλίτωσε από θύελλα κι από βαρύ χειμώνα….
μα έχει άρωμα πολύ στ΄ αυτί μου να το βάλω……
ετσά το θέλω να το δω του Μάη το στεφάνι….
να το κρατούνε κοπελιές με τσι ντελικανήδες…..
να βρούνε και τον έρωντα που ναι κι αυτός τση φύσης…..
μα την αγάπη πρέπει μας ο γης τ άλλου να δίνει…..
για να πομίνει αθάνατο τσ’ άνοιξης το στεφάνι….
