Το 1969 δούλευα στην ορχήστρα μιας χασαποταβέρνας ως πιανίστας.
Επειδή δεν άντεχα την κακή συμπεριφορά του καταστηματάρχη, σταμάτησα να εργάζομαι.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα και είπα από μέσα μου:
”Τι έκανες Σταύρο… Άφησες την εργασία σου στη μέση της σεζόν; Λεφτά υπάρχουν για ένα μήνα. Που θα βρεις άλλη δουλειά;”
Μετάνιωσα…
Η γυναίκα μου, η Αιμιλία, κατάλαβε τι μου συνέβαινε και άρχισε να με παρηγορεί:
”Δεν πειράζει Σταύρο. Κάτι θα γίνει. Κάτι θα βρεθεί”.
Kάθισα στο πιάνο και μέσα σε 20 λεπτά έγραψα το τραγούδι ”Να ‘τανε το 21”, το οποίο έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία.
Μετά από λίγο καιρό, συνάντησα στο δρόμο τον ποιητή Γιάννη Νεγρεπόντη.
Είχε μόλις γυρίσει από την εξορία και μου είπε:
Εμείς, στη Γυάρο, όταν ακούσαμε το ’21, είπαμε:
”Να το πρώτο αντιστασιακό τραγούδι.”
Χάρηκα που το άκουσα αυτό.
Ύστερα από μερικές μέρες είδα ένα φίλο μου μουσικό, που έπαιζε σε ένα κέντρο που σύχναζε εκεί ο Πατακός και μου είπε:
”Όταν έρχεται ο Πατακός, μας κάνει σινιάλο και παίζουμε το ”Να ‘τανε το 21.”
Τρελάθηκα.
Τηλεφωνώ στην Σώτια Τσώτου, η οποία έγραψε και τους στίχους.
”Βρε Σώτια, για πες μου σε παρακαλώ, τι τραγούδι γράψαμε; Αντιστασιακό ή χουντικο;”
”Τι είναι αυτά που λες Σταύρο”, μου λέει. ”Εγώ έχω φάει ξύλο από την Ε. Σ. Α. Τι τραγούδι θα έγραφα;”
Μου ξανάρχονται ένα – ένα
χρόνια δοξασμένα
να ‘τανε το 21, να ‘ρθει μια στιγμή.
Να περνάω καβαλάρης
στο πλατύ τ’ αλώνι
και με τον Κολοκοτρώνη
να ‘πινα κρασί.
Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα
μια ομορφούλα αγκαλιά.
Μου ξανάρχονται ένα – ένα
χρόνια δοξασμένα
να ‘τανε το ’21, να ‘ρθει μια βραδιά.
Πρώτος το χορό να σέρνω
στου Μοριά τις στράτες
και ξοπίσω μου Μανιάτες
και οι Ψαριανοί.
Κι όταν λαβωμένος γέρνω
κάτω απ’ τους μπαξέδες,
να με ραίνουν μενεξέδες
χέρια κι ουρανοί.
Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα
μια ομορφούλα αγκαλιά.
Μου ξανάρχονται ένα – ένα
χρόνια δοξασμένα
να ‘τανε το ’21 να ‘ρθει μια βραδιά.
Σταύρος Κουγιουμτζής
Πηγή: Πρόσωπα
