Της Όλγας Μπελιβάνη – Τσιτσάκη
Σημαιοφόρος .
Ήμουν στο σχολείο στις Μοίρες αλλά έμενα στο ορφανοτροφείο της Ιεράς Μονής Καλυβιανής ..
Ήταν η τελευταία μου χρονιά στο Λύκειο και στις Μοίρες αφού μετά από αυτό θα έπαιρνα το δρόμο για το μέλλον ..
Είχα αριστεύσει φέτος στα μαθήματα ..
Όταν μου ανακοίνωσε η προϊσταμένη ότι θα είμαι σημαιοφόρος η καρδιά μου μετακινήθηκε από τη θέση της ..
Πήγα στην Ιματιοθήκη πήρα την Ελληνική Σημαία και την σιδέρωσα με ευλάβεια γυάλισα την ζωή της ..
Σιδέρωσα και την κρητική στολή μου..
Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα πέρασαν από τον ύπνο μου όλοι που θυσίασαν την ζωή τους για να αναπνέω τον αέρα της λευτεριάς..
Σηκώθηκα αξημέρωτα ντύθηκα και παρέλασα μόνη μου πάνω κάτω ..
Ώσπου να έρθει το πούλμαν να πάμε στον Άγιο Νεκτάριο στις Μοίρες ..
Τα μάγουλα μου ήταν κατακόκκινα από την ένταση..
Και το κεφάλι μου βούιζε ..
Όσο για την καρδιά μου ακολουθούσε τον ρυθμό τον τυμπάνων ..
Καθώς βάδιζα στην κεντρική λεωφόρο των Μοιρών ένιωθα πιο ψηλή από όλους ..
Ένιωθα μόνο υπερηφάνεια και τιμή που γεννήθηκα Ελληνίδα ..
Και άφησα την αγάπη μου για την πατρίδα και τρύπωσε σε κάθε φλέβα ..
Τώρα χρόνια μετά αναπολώ και σαν γλυκό μεθύσι έρχεται και φωλιάζει η στιγμή στον ουρανίσκο μου..
