Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Σώθηκαν τα χρώματα και οι γιορτές;
Σώθηκαν τα χρώματα!
Μόνο ένα κουτί γεμάτο μαύρο χρώμα είχε μείνει.
Κι ένας τοίχος ασβεστωμένος παλιός, ανάγλυφος, σοβαντισμένος με δύο χιλιάδες κύματα στο δέρμα του.
Κάτι έλεγε αυτός ο τοίχος-πλάτη στα πλίνθινα σκαλοπάτια ενός παλιού παντοπωλείου .
Βάζω στα χείλη του κουτιού με το μαύρο χρωμα ένα σουγιά…ψάχνω πάντα πλαστικές συσκευασίες χρωμάτων αλλά όλο κάτι συμβαίνει και συχνά δε βρίσκω το χρώμα και την εταιρεία που θέλω σε πλαστικό κουτί.
Έμεινα με ένα μεταλλικό κουτί μαύρο χρώμα κλεισμένο ερμητικά…με το δεξί μου πόδι…και τη στιγμή που μετανιώνω που κλείνω χοροπηδώντας τα κουτιά με τα χρωματα!
Πέρασε ο Νίκος με το μηχανάκι του, ήταν ώρα για το καφεδάκι του στην Πλατεία, με είδε με τον σουγιά στα χέρια και άρχισε τα πειράγματα.
“Ποιος σε πείραξε;
Ξανασκέψου το μη βάψεις με αίμα την Γιορτή του γλυκού!”.
Μέσα στα χωρατά και τις ιστορίες ανοίγει το κουτί αργά αργά με τον σουγιά να κάνει περιμετρικές κινήσεις.
Εδώ πάνω ήταν το μαγαζάκι του παππού του .Ένα παντοπωλείο που εγώ δεν πρόλαβα!
Ξέρω ότι ο Νίκος είναι λακωνικός στα λόγια του και όλα όσα μου λέει γράφονται, χαράσσονται σαν ουλή στο έσω δέρμα.
Έχει πάει μεσημέρι και τα παιδιά που με βοηθούσαν στις ζωγραφιές έχουν φύγει.Θυμαμαι μια ζωγραφιά που είχα δει στο διαδίκτυο και ακουμπάω το μαύρο χρώμα σε αυτήν την σαγρέ παλέτα με πινέλα, με σφουγγάρι,με χέρια…
Ψάχνω κόκκινο χρώμα σε ένα άδειο κουτί το στραγγίζω πάνω σε μια καρδιά και απαντώ στο τηλέφωνο της μάνας, με ψάχνει, όλη τη ζωή μας σαν εξάχρονο με ψάχνει!
Έφυγα να βάλω σιρόπι στον μπακλαβά που κρύωνε, να ανταμώσω και τη μάνα!
Ήταν τότε πριν χρόνια στην τελευταία γιορτή του Γλυκού στην είσοδο της πλατείας μας στα Πλατάνια!
Πόσα άλλαξαν από τότε.
Τότε που στην πλατεία μας γινόταν γιορτές!
Ο Νίκος δεν υπάρχει πια, ούτε η μάνα, ούτε και πολλοί αγαπημένοι.
Αυτό το μαύρο χρώμα που έμεινε έβαψε και τα ρούχα μας και τις ψυχές μας και κλείστηκε ερμητικά στα μεταλλικά κουτιά μας.
Φέτος όμως κάτι άλλαξε.
Φόρεσαν γάντια οι χωριανοί, ημέρα της Αγίας Παρασκευής και ψάχνουν κόκκινο χρώμα να βάψουν την πλατεία μας.
Πάντα υπάρχει λίγο κόκκινο όταν το ψάχνεις ,στο καπάκι, στα πινέλα στα τοιχώματα…και βάφεις μια γιορτή 500 ατόμων που νόμιζες ότι σώθηκε κι αυτή μαζί με τις χαρές!
Ευχαριστούμε όλους όσους συμμετείχαν σε αυτήν την γιορτή της Αγίας Παρασκευής στην πλατεία μας.
Όλους όσους βοήθησαν!
Όλους όσους έδωσαν και πήραν δώρα!
Όλους όσους ήρθαν και πήραν λίγο από το δικό μας κόκκινο που επιβίωσε και που ζευγάρωσε με το άφθονο πράσινο από τα πλατάνια, σε μια γιορτή που αναβίωσε η Ενορία Αμπελούζου και όλος ο Αμπελούζος.
