Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Σε αυτήν τη ζωγραφιά βάζω ένα “λίγο περισσότερο” πριν από κάθε ουσιαστικό.
Λίγο περισσότερο χρώμα.
Λίγο περισσότερο συναίσθημα.
Λίγο περισσότερο φως.
Ήταν η πρώτη μας, όταν ξεκινήσαμε να ζωγραφίζουμε το χωριό.
Σε αυτό το σοκάκι που κρέμασε αμέτρητα μετάλλια στα γόνατα μου, αμέτρητες κομμένες αναπνοές στα βαθιά του σκοτάδια και μια χούφτα μυστικά γραμμένα σε λευκό χαρτί, να μετρούν καρδιοχτύπια στο ρολόι της ΔΕΗ…
Πριν πέντε χρόνια ήταν.
Μόλις είχαμε γυρίσει από ένα ταξίδι στη Ρόδο.
‘Έδειχνα τις φωτογραφίες στον Χριστόφορο μας…
Στην Ρόδο υπάρχει ένα χωριό, Φάνες λέγεται που είναι ζωγραφισμένο από τα παιδιά και τον ζωγράφο αρχιτέκτονα Νικολίτση.
-Εμείς ποτέ θα ζωγραφίζουμε το χωριό μας θεία;
-Γιατί όχι αύριο;
Και το αύριο ήρθε, γεμάτο χρώματα, πινέλα και παιδιά.
Παιδιά που φορούσαν τα καλά τους σαν να ήταν γιορτή
Μάλλον ήταν…
Εκείνη την μέρα πέρασαν όλοι να δουν..
Και όποιος ερχόταν δεν έφευγε αν δεν άφηνε κάπου λίγο χρώμα..
Ποτήρια με νερό, πορτοκαλάδες, κεράσματα και παγωτά πηγαινοερχόταν σε βαμμένα δάκτυλα.
Δεν υπήρξε μεγαλύτερη γιορτή του “μαζί”!
Πιο δυνατό ξύπνημα της πέτρας και του τσιμέντου από το λήθαργο της φθοράς!
Αν και η μαγική χρυσόσκονη που έχουν τα παιδικά χεράκια κάνει το κόκκινο, κατακόκκινο, το μπλε, κατάμπλαβο το πράσινο, καταπράσινο, ο χρόνος γκρεμίζει το “κατά “…και σήμερα το έβαλα ξανά στη θέση του!
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός από τον Αμπελούζο της Μεσαράς (απ΄όπου και οι φωτογραφίες) και συγγραφέας παιδικών βιβλίων.
