Χριστέ μου απου τσι χέρες σου, τσι’ χωμε τρυπημένες,
κι αγκάθες πα στη γ-κεφαλή, σού ‘χωμε σιομπιγμένες!
Καθημερινά σε στένουμε, εις στου σταυρού το ξύλο,
γιάντα εκάμαμ’ οι τροζοί, την αμαρτία φίλο.
Ήφαε μας το σύστημα, κι η καλοπέραση μας,
κι αλάργο σου κάθε λοής, σωτήρες φέρασί μας.
Καρδιά και ζήση εκάμαμε, χάρισμα τ’ αντιχρίστου,
και ζούμενε μερονυχτίς, με τσι βουλές τ’ απίστου.
Πως θα σχορέσης Θεέ μου μπλιο, τσι τόσες αμαρτίες,
εδά άπου σου σφραΐσαμε, κι ούλες σου τσ’ εκκλησίες.
Ανάγκη μπλιο δεν έχουμε τη Θεία Λειτουργία,
σκιας κουβαλά μικρόβια η Θεία σου Κοινωνία.
Ήπαψε να ‘ναι τ’ Άγιο, Σώμα σου και το Αίμα,
κρασί νερό ‘ναι και ψωμί κι ένα μεγάλο ψέμα.
Δεν είναι μπλιο Μυστήριο, δεν είναι ευλογία,
Μόνο ‘ναι του κορωναϊού, η τέλεια κατοικία.
Κι έτσα μ’ ελαφριά καρδιά, βγήκενε απ’ τη ζωή μας,
και τη γιατρειά θα βρούμενε, Θεέ μου αμοναχοί μας.
Δεν έχει μπλιο Σαρακοστή, Ανάσταση δεν έχει,
κι άνε σταυρώθηκες για μας, κιανείς δεν το κατέχει.
Θιο κάμαμ’ ούλοι το μ-, παρά, τσι γιόγκες και τόσοι Βούδες
κι εσέ ξανασταυρώσαμε, οι σύγχρονοι Ιούδες.
Λίγοι ‘ναι μπλιο απά στη γης, Άγιοι Πατρο- Κοσμάδες,
κι αντίχριστοι εγινείκασι Δεσπότες και Παππάδες.
Σχώρνα μας Θεέ μου, σχώρνα μας, μα ‘συ καλοκατέχεις,
πως μεσ’ το χάλι τούτονε, πιστούς ακόμα έχεις.
Κι αυτοί θα σου κλουθήσουνε όσο κι ανέ πονέσουν,
ψυχή και σώμα με χαρά, στσοι πόδες σου θα θέσουν.
Κι άνε θέλει με μαρτύριο, σιμά σου να βρεθούνε
μα σε Σταυρό μα σε φωθιά, πιστά θα σου κλουθούνε.
Tzanodimitris Dimitris
