Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Το ζήσαμε κι αυτό…
Να μιλάμε για την ανδρεία και την λευτεριά και να βλέπουν τη συγκίνηση θολό γυαλί.
Να ακούνε το σπάσιμο στη φωνή και να νομίζουν ότι έχει πρόβλημα ο ήχος.
Να έρχεται ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης σαν διαδικτυακό παραμύθι.
Ο Μιαούλης και ο Κανάρης σαν πειρατές σε παιδική ταινία που διαμοιράζεται.
Να τραγουδάς ένα παλληκάρι 20 χρόνων και να ραγίζει η φωνή σου από τα δικά μας κορνιζωμένα παλληκάρια…
Να κολλάει η εικόνα στον Εθνικό μας ύμνο…και η όψη να μένει αδειανή.
Να βλέπεις χαμηλά τις φτερούγες τους και να κρύβεις τις δικές σου …στο ίδιο ύψος!
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Είπαν…
Του χρόνου λεύτεροι να γιορτάσουμε τη λευτεριά!
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
