Γράφει ο Γιώργος Μυλωνάκης*
Η ειδική αγωγή υπό εγκατάλειψη. Για άλλη μια χρονιά οι μαθητές με αναπηρία, χωρίς βοηθητικό προσωπικό, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς και ειδικότητες. Εν ολίγοις… Οι πανηγυρισμοί για το άνοιγμα όλων των σχολείων την ώρα τους, γράμμα κενό.
Αλήθεια τώρα, κ. Πρωθυπουργέ, εάν ένας ανάπηρος μαθητής, διακινδυνευσει την ίδια του τη ζωή ή, ο μη γενοιτο, τη χάσει τι θα πείτε στους οικείους του, το σχολικό περιβάλλον και την ευρύτερη κοινωνία; Αγνοείτε ότι μια ένεση ινσουλίνης την ώρα της, μπορεί να σώσει τη ζωή ενός παιδιου; Το ξέρουμε πως άλλες είναι οι προταιρεοτητες σας. Η στήριξη όλων όσοι σας στηρίζουν.
Η μη πρόσληψη όλων των εκπαιδευτικών και του απαραίτητου προσωπικού σκοντάφτει στη δικαιολογία ότι δεν αντέχει ο κρατικός προϋπολογισμός, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αντέχει να στηρίζει τα μεγαλοσυμφέροντα και όσους εκθειάζουν τις πολιτικές σας. Για σας, κυρία της Παιδείας ή μάλλον της θρησκοληψείας και της πανεπιστημιακης αστυνομίας υπουργέ, για να ακριβολογω κιόλας, έχω να σας υπενθυμίσω, ότι… σχολείο δεν είναι το κτήριο.
Σχολείο είναι οι μαθητές και δάσκαλοι τους πρωτίστως και ακολούθως το αναλυτικό πρόγραμμα και οι δομές βάσει των οποίων λειτουργεί. Ήρθατε σαν πρωταθλητές της αριστείας και της αξιολόγησης, για τον εκσυγχρονισμο του δημοσιου σχολείου και ανοίγετε δίπλα μας, σύγχρονους Καιάδες για τα παιδιά με αναπηρία. Κύριε πρωθυπουργέ, κυρία υπουργέ, εάν πράγματι θέλετε να απιχαιρετήσετε τους θώκους που υπηρετείτε, προσφέροντας τα ελάχιστα στο χώρο της εκπαίδευσης, φροντίσετε τη Δευτέρα να χτυπήσει το κουδούνι για όλα τα παιδιά της επικράτειας.
Και ασφαλώς η πρόταση να εγκαταλείπει ο μαθητής το σπίτι του όπως στη Γαύδο, είναι περίπου η ίδια με το να προτείνεται να αλλάξει ένας μαθητής με αναπηρία το σχολικό περιβάλλον και να δίνει κάθε χρόνο εξ αρχής άλλο εναν αγώνα αποδοχής και ένταξης.
Να μη μείνει ούτε ένας μαθητής στη Γαύδο ή σε όποιο απομακρυσμένο σχολείο χωρίς δάσκαλο ή το απαραίτητο προσω-
πικό που θα του εξασφαλίζει τη ζωή του και το δικαίωμα στην κοινωνικοποίηση και τη μόρφωση. Η πρώτη ημέρα στο σχολείο δεν έχει ανάγκη τις κάμερες και τις τυπικές ευχές σας για καλή χρονιά.
Το σχολείο έχει ανάγκη την παρουσία όλων των μαθητών με ή χωρίς αναπηρία και όλων των εκπαιδευτικών και του απαραίτητου προσωπικού να ‘ναι τη Δευτέρα στη θέση τους. Αυτά βάσει του Συντάγματος που ψηφίσατε για να μπορείτε να παραβιάζετε.
Κλείνοντας, καλή χρονιά σε όλα τα παιδιά, τα πρωτάκια μας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, στα παιδιά με αναπηρία, σε όλο τον μαθητικό πληθυσμό και τους συναδέλφους. Υ.Γ. Δυο ερωτήσεις για τους αρμόδιους και ας αναρωτηθεί και ο κάθε φίλος αναγνώστης. Θυμάστε ποια – ος ήταν ο πρώτος σας δάσκαλος;
Φαντάζομαι ή μάλλον ξέρω πως ολοι θυμόμαστε. Θυμάστε ποια – ος εκείνη την περίοδο ήταν πρωθυπουργός ή υπουργός Παιδείας; Η απάντηση μας αφορά όλους ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου ή κοινωνικής τάξης και ιδεολογικού προσανατολισμού. Ίσαμε ποτέ φίλες και φίλοι θα διεκδικούμε τα αυτονόητα σε τούτη τη χώρα.
*Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Πηγή: patris.gr
