Τελευταία ημέρα στο σχολείο…
Τέλος και για φέτος…
Μια χρονιά ακόμα στην πλάτη!
Ίδια συναισθήματα κάθε χρόνο τέτοια μέρα…
Και πάλι στην ανεργία…
Και πάλι στην αβεβαιότητα…
Και πάλι στο άγχος…
Και πάλι στο περίμενε…
Και πάλι αδιοριστία…
Και πάλι ψεύτικες υποσχέσεις από τους πινόκιους της πολιτικής…
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν αξίζουν τόσες θυσίες…
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν αξίζει τόση φορά κάθε χρόνο…
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν θα πρέπει να συνεχίσω..
Και πάντα ή ίδια απάντηση:
Αν ήταν σε άλλη δουλειά θα έφευγα…
Δεν θα το πάλευα αυτό το μαρτύριο…
Αλλά όταν δουλεύεις με τα παιδιά είναι αλλιώς…
Γι΄ αυτό μένω..
Γι΄ αυτό παλεύω..
Γι΄ αυτό προσπαθώ…
Το σχολείο είναι αλλιώς…
Το λέω και δακρύζω…
Δεν μπορώ να μείνω μακριά του πλέον…
Μπολιάστηκα με την αγάπη του…
Μπολιάστηκα με την ελπίδα…
Γιατί τα παιδιά είναι η ελπίδα τελικά…
Όλες οι άλλες ελπίδες που μας έταξαν, ήταν ψεύτικες..
Συνεχίζω λοιπόν μ΄ αυτή την ελπίδα…
Ξέρω ότι «σα βγω απ΄ αυτή τη φυλακή» θα με περιμένει…
Ξέρω ότι τα παιδιά είναι τα μόνα που μπορούν να εγγυηθούν ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη Ελλάδα…
Καλό καλοκαίρι συνάδελφοι!
(Αφιερωμένο σε όλους τους συναδέλφους αναπληρωτές, που τόσα χρόνια πορευτήκαμε μαζί – Ζαχαρίας Καψαλάκης)
