Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Σκεπάσου σου έλεγα.
Μα εσύ δεν κρύωνες.
Μόνο πονούσες.
Δεν πρόλαβες να σκεπαστείς, μαμά.
Δεν άκουγες τον ψίθυρο μου.
Ούτε τη γη άκουγες που έτρεμε.
Βγαίνω μαμά…
Δεν έχει εδώ φως, μαμά.
Μόνο χώμα και σκόνη και πέτρες.
Και δύο χέρια…
Δύο κόκκινα χέρια που ξεγεννούν τη γη.
Ζω μαμά!
Νομίζουν πως κλαίω !
Δεν κλαίω μαμά
Προσεύχομαι…
Προσεύχομαι να γίνω σαν εσένα!
