Της Χαριστής Φανουράκη – Κουκουμπεδάκη
“Ποιός σ’ έκοψε ρόδο”…
Ρόδο ποιός σ’ έκοψε στον ολιοπρώτο σου ανθό/
Κι εσκόρπισε στη γης τα μοσκοπέταλά σου/
και δεν αρνεύγει η μάνα φύση ένα λεφτό/
γιατί χασε το ροδανθένιο τ’ άρωμά σου…
Ποιά χέρα ρόδο μου
εστάθηκεν ομπρός σου/
κι εστέρησέ σου την γλυκιά σου ζωή/
και κλαίει σαν το Πέτρο ο κηπουρός σου/
που επότιζέ σε βράδυ και πρωί/…
Ποιά χέρα σε ζήλεψε τριανταφυλλάκι/
και σ’ έκοψε σύριζα χωρίς να σκεφτεί/
και θλίβετ’ η πλάση και πίνει φαρμάκι/
κι έχει τη σφάκα στα χείλη γευτεί/…
Που εσκόρπας αρώματα σε μιαν οικουμένη/
μυρίπνοο ρόδο ψιμυδευτό/
κι η χέρα τση μοίρας πολλά κακιασμένη/
σ’ έκοψε πάνω στον πρώτο σου ανθό/….
Ποιός σ’ έκοψε ρόδο κι η ομορφιά σου εχάθη/
που μόσκους εσκόρπιζες σ’ όλη τη γη/
που στόλιζες τσ’ άνοιξης το πανώριο
καλάθι/
κι η φύση στη φεύγα σου στέκει βουβή/…
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια Γεωργιλαδάκη..
