Ακριβώς έξω από το Δημοτικό Σχολείο, το Νηπιαγωγείο και τον Παιδικό Σταθμό Ζαρού.
Αυτή η κατάσταση επικρατεί εδώ και κάποιους μήνες!
Καρφώνονται τα λάστιχα των αυτοκινήτων μας μέσα και δε βγαίνουν εκτός κι αν βάλουμε πέτρες, μπαίνουν ποδήλατα που οδηγούν παιδιά και είναι ευχής έργο το οτι κάποιος άνθρωπος δεν έχει χτυπήσει το πόδι του!
Πήρα τηλέφωνο στο Δήμο στις Μοίρες, στο αρμόδιο Τμήμα και κράτησαν το τηλέφωνο μου για να με πάρουν λέει πίσω να με ενημερώσουν σχετικά!
Φυσικά δε με πήραν πίσω ποτέ και δεν το σήκωσαν όταν προσπάθησα να τους επικοινωνήσω ξανά!
Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της γενικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο Ζαρος τα τελευταία χρόνια!
Για την αθλιότητα των δρόμων στον υπόλοιπο Ζαρο από έργα που ξεκίνησαν και έχουν μείνει στάσιμα θα κάνω άλλη ανάρτηση για να θαυμάσουν κι όσοι δε μένουν στο Ζαρο την αθλιότητα και την κατάντια του Δημοτικού μας Διαμερίσματος!
Ξέρετε γιατί λυπάμαι πιο πολύ από όλα;
Γιατί μάθαμε όλοι να κάνουμε τα παράπονα μας για τα κακώς κείμενα του τόπου μας, στον κάθε καφετζή όπου πάμε και πίνουμε τον καφέ μας κάθε πρωί κι όχι στους αρμόδιους!
Συνηθίσαμε να ζούμε σε ένα παρατημένο πλέον τόπο…
Θυμάμαι το χωριό μου οργανωμένο κι όμορφο και βλέπω πως κατάντησε…
Λυπάμαι πολύ…
* Η Βαλάντη Δουλγεράκη είναι Νηπιαγωγός στο Νηπιαγωγείου Ζαρού
