Κείμενο: Γιώργης Καπριδάκης
Tούτες τις μέρες που ανοίγουν τα σκολιά, με έγραψε κι εμένα ο αφέντης μου στην πρώτη τάξη του γυμνασίου Βάμου, πριν 50 χρόνια και κάτι.
-Που το πας μωρέ το κοπέλι σύντεκνε Καπρή να πουτανέψει κι αυτό, και δεν το αφήνεις επαέ στην χαλέπα να σ΄απαντά τα οζά να μην μπαίνουνε τσι εζημιές των αθρώπω….τούπε ο αγροφύλακας της περιοχής πού συναντήσαμε στον δρόμο…
-Εσύ να ξανοίγεις την δουλειά σου καπετάνιο, που θαρρείς πως επειδή σου δώκανε να παίζεις ετούτηνα την μουζίκα κατέεις κι ίντα σου γίνετε.. διαόλου κουμανταδόρε….
Αυτός ήθελε το κοπέλι να ξεστραβωθεί και δεν σήκωνε κουβέντα..
Κοντό πατελονάκι, κοντό μαλλάκι, μια πάνινη σάκα στον ώμο και καθημερνό ποδαρόδρομο Αρμένοι-Βάμος18 χιλιομέτρων…και με κακοκαιριές και με ήλιο, και με δυνατούς αέρηδες και με τραμουντάνες…να σου σπάνε το ομπρελάκι και να γίνεσαι μούσκεμα, και να στεγνώνεις στο θρανίο.
Δεν είχαμε ούτε κινητά, ούτε σταθερά, ούτε υπολογιστές, ούτε Ιντερνέθια, ούτε ηλεκτρικό..μόνο λάμπες και λύχνους για το διάβασμα..
Δεν είχαμε κι ούτε πολλά πολλά παρακάλια για να το τρώμε το πρωίνό μας γιατί δεν είχε άλλο.
Με μια λαδόφετα με λίγο χοντρό αλάτσι κάθε πρωϊ ή μια φετάρα με ανθόγαλο, κανένας μαθητής δεν λυποθύμησε από την πείνα…κι όλοι γλακούσαμε σαν τα φουριάρικα..
Μακάρι να ήταν το μόνο μέλημα μας η μάσκα τότε…θα την βάζαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα..
Καλή χρονιά στα παιδιά…κι ας την δουν την μάσκα σαν ένα ακόμα παιγνίδι…!!!
