Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Δεν ξέρω γιατί την σκέφτομαι συχνά τελευταία.
Ίσως επειδή για πρώτη φορά έχω μια μαθήτρια που την φωνάζουμε Ουρανία έτσι ολόκληρο και μεγαλοπρεπή .
Ουρανία, ούτε Ράνια ούτε Νία.
Ουρανία.
Ίσως γιατί της χρωστάω μια αφιέρωση που σπάει σε λέξεις και θαυμαστικά.
Δεν τη βλέπω συχνά αλλά είναι μέσα μου και είναι σαν να τη βλέπω κάθε μέρα
Η Ουρανία, πρωτοξαδέλφη μου.
Ενώνει το αίμα μυρίζει σαν το φθινοπωρινό χώμα στις πρώτες σταγόνες και αγκαλιάζει αγαπά χωρίς αιτία.
Έτσι απλά.
Την κοιτούσα με περηφάνια όταν χόρευε στα γλέντια του χωριού.
Δε χόρευε…πετούσε.
Έτσι θα χορεύω κι εγώ όταν μεγαλώσω έλεγε μια κοριτσίστικη φωνή μέσα μου.
Είχε ίσια μακριά μαύρα μαλλιά μέχρι τη μέση, πετούσαν κι αυτά σαν πεταλούδες γύρω της σε κάθε της χορό.
Παντρεύτηκε πολύ μικρή πριν τελειώσει το σχολείο .
Δεκαπέντε ήταν ,δεκαεπτά, δε θυμάμαι.
Θυμάμαι μόνο ότι μαζί με το σχολείο σταμάτησε και το χορό.
Χόρευε σπάνια πια, αφοσιώθηκε στην οικογένεια της!
Μεγάλωσαν τα παιδιά της έκαναν κι εκείνα παιδιά …
Δούλευε, βοηθούσε τα γονεικά της, κρατούσε τα εγγόνια της και μέσα σε όλα ξαναξεκίνησε το σχολείο.
Άριστη μαθήτρια η γιαγιά Ουρανία
Μαθήτρια του 20 .
– Ξεκουράζομαι, μου έλεγε, όταν διαβάζω.
Εξακολουθεί να με κάνει περήφανη γιατί ξέρει να χορεύει σε δικό της ρυθμό τη ζωή…κι αν κάποια στιγμή σταμάτα. παίρνει μια ανάσα και ξαναξεκινά!
Η στάση του λεωφορείου είναι απέναντι από το σπίτι της ζωγραφισμένη από τα παιδιά και αφιερωμένη σε αυτήν.
“Μη πεις ποτέ σου είναι αργά .
Τ’ ακους;
‘Ο,τι κι αν γίνει”.
Στην Ουρανία μας!
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων από τον Αμπελούζο της Μεσαράς
