Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Την έχω στον κήπο μου…
Κάθε πρωί την κοιτούσα και περίμενα.
Άργησε …
Άργησε όπως αργεί φέτος η άνοιξη.
Γι’ αυτό ίσως να είναι η πιο όμορφη άνοιξη που έχουμε δει!
“Να σας πω γιατί έχω αμυγδαλιά στον κήπο μου;”
Ρώτησα τα μικρά μου ένα πρωί στο νηπιαγωγείο.
“Ναι κυρία να μας πεις”.
Μια Κυριακή απόγευμα, πριν χρόνια, γυρνώντας στο Ηράκλειο, Φλεβάρη μήνα, σταμάτησα το αυτοκίνητο για να κόψω ένα κλαδί.
Από αυτές τις ατίθασες αμυγδαλιές που ανθίζουν άναρχα κατά μήκος του.
Ήθελα να σας τη δείξω, όπως όλες οι κυρίες τη δείχνουν στα παιδιά τους, για να δουν, να μυρίζουν το θαύμα της φύσης ,της γης, της ελπίδας.
Όμως την ώρα που το έκοβα πέρασε ένα αυτοκίνητο και άρχισε να πατάει παρατεταμένα την κόρνα.
Στεναχωρηθηκα πολύ.
Έχουν δίκιο σκέφτηκα, δεν ξέρουν το λόγο που χαλάω την ομορφιά…
Την επόμενη μέρα κάποιος που με αγαπάει μου έκανε δώρο μια αμυγδαλιά.
Τη φύτεψα στον κήπο μου…
Δείγμα αγάπης, ελπίδας, προσφοράς, ονείρου, άνοιξης!
“Κυρια άνθισε η αμυγδαλιά σου”.’
” Ναι” τους είπα σήμερα “άνθισε”!
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
