Του Αντώνη Κουκλινού
Πχιός δε θυμάται τσ’ εποχής, απου στο νού μου βάνω,
βρεγμένο μνιά μπουκιά ψωμί, με ζάχαρη από πάνω.
Με τούτη νά τη λιχουδιά, μας είχαν μεγαλώσει,
αθρώποι πού ‘χαν στη ζωή, πολλές φορές ματώσει.
Κοπέλι τά ‘ζησα κ’ εγώ κ’ εδα που τα θυμούμαι,
χίλιες φορές καλιά ‘τονε, στα φτωχικά να ζούμε.
Στο πχιό μικρό κ’ ασήμαντο, φυτρώνει το μεγάλο,
γιατί ‘χει την απλότητα και σεβασμό στο ν’ άλλο…
