Θυμάμαι μια φορά –
ήμουν νέος γεμάτος ανησυχίες
και απορίες για το τί σημαίνει
αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή –
βρέθηκα σ’ ένα νεκροταφείο.
Άρχισα να διαβάζω στις πλάκες
τα ονόματα αυτών που είχαν φύγει,
και κάτω από αυτά, τις χρονολογίες.
Ανάμεσα στις δύο χρονολογίες,
της γέννησης και του θανάτου,
υπήρχε ένα μικρό κενό. Λευκό.
Λευκό, στο λευκό μάρμαρο.
Συνειδητοποίησα ότι
σ’ αυτό το μικρό κενό, ανάμεσα
στην άφιξη και στην αναχώρηση,
το άτομο έχει ζήσει μια ολόκληρη
ζωή.
Έπαιξε σαν παιδί, μεγάλωσε,
σπούδασε, δούλεψε, αγάπησε,
παντρεύτηκε, γέννησε,
έκλαψε, πόνεσε, χάρηκε
και έφυγε.
Όλα αυτά, σ’ ένα μικρό διάστημα
πέντε πόντων.
Από τη μία χρονολογία στην άλλη.
Αυτή ήταν όλη του η ζωή.
Ένα μικροτσίπ που μέσα του
χώρεσαν μέρες, νύχτες, χρόνια,
χαρές, λύπες, απογοητεύσεις.
Και τότε,
καθώς στεκόμουν εκεί,
ανάμεσα στα μνήματα,
έκανα μια σκέψη
που με ακολουθεί ακόμα.
Προσπάθησε
να κρατάς σφιχτά τις όμορφες ώρες.
Να αποβάλλεις τις δυσάρεστες.
Δικές σου είναι όλες.
Τις κρατάς, τις διώχνεις.
Τις κάνεις ό,τι θέλεις.
Δεν είναι αναισθησία.
Είναι αυτοσυντήρηση, επιβίωση.
Σ’ αυτήν τη δύσκολη ζωή
δε ζεις, επιβιώνεις.
Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις…
Γιώργος Κωνσταντίνου
……………………………………………………………
Απόσπασμα από το βιβλίο:
SHOWTIME
Φωτογραφία:
Πηνελόπη Μασούρη
Πηγή: Πρόσωπα
