Γράφει ο Κώστας Αντ. Παραδεισανός
(Το κείμενο γράφτηκε τέτοιες ημέρες το 2017 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο “e-mesara.gr”)
Πάντα με συνεπαίρνουν τα εκκλησάκια τα σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των ορεινών όγκων του τόπου μας.
Όπως αυτό του Προφήτη Ηλία, ανάμεσα στο κοινοτικό διαμέρισμα Αγίου Ιωάννου και Βυζαρίου Αμαρίου Ρεθύμνου.
Αποφασίσαμε λοιπόν μια μικρή παρέα να ανάψουμε ένα κεράκι στον εσπερινό, στη χάρη του Προφήτη μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που με παραδοσιακό τρόπο θα επισκεπτόμαστε τη χάρη Του.
Ο Κώστας, ο Νίκος και η Ζέτα πήραμε τα βουργιαλάκια μας – ο Νίκος και το νέο γαϊδουράκι του – και ακολουθώντας τα αιώνια μονοπάτια ανθρώπων και ζώων, μετά από πέντε χιλιόμετρα πεζοπορίας, φτάσαμε.
Βορνά του Αιγιάννη , νοτικά του Βυζαρίου και του Ψηλορείτη, ανάμεσα σε λαγκαδιές, ο Προφήτης Ηλίας, χωμένος ώστε να μην βλέπει θάλασσα, μας υποδέχτηκε.
Η μυρωδιά από βασιλικό, κερί και θυμίαμα σε καθηλώνει στον μικρό εσωτερικό χώρο στο ξωκλήσι.
Ταπεινοί οι προσκυνητές, ταπεινός κι ο Παπαγιώργης.
«Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς…» ακούγεται από τα χείλη του γέροντα και σιγοψάλλει μαζί του ολόκληρο το εκκλησίασμα!
Μετά την ευλογία των άρτων, ακολουθούν τα λιγοστά αλλά ευλογημένα εδέσματα των προσκυνητών, συνοδευόμενα από τη ρακή και το κρασί.
Και μεγαλώνει η παρέα, μεγαλώνει και η χαρά του Αγίου. Και αντιλαλεί η καμπάνα σε ολόκληρη τη λαγκαδιά, τη στιγμή που οι προσκυνητές ευχαριστούμε τον Προφήτη που για άλλη μια φορά μας αξίωσε στη Χάρη του.
Το φως του δειλινού φωτίζει και ζεσταίνει γλυκά εκκλησάκι, προσκυνητές και τον νοτικό Ψηλορείτη.
Είναι η ανταμοιβή στο προσκύνημά μας!
Και του χρόνου!
